روش این کتاب به سبکی بسیار دلنشین و عباراتی مسجع و فصیح است. نخست مقدمه بسیار فاضلانه‌ای از مؤلف دربردارنده اصول تاریخی و اشعار پرمعنی آورده شده و در همین مقدمه نیز علت نگارش کتاب به طور خلاصه بیان شده است. نویسنده که منصب مدرسی اول آستان قدس را داشته، در زمان ناصرالدین شاه نسبت به تألیف این کتاب اقدام نموده و در آن تاریخ علماء خراسان را به رشته تحریر درآورده است. مدارک این کتاب معدود و فقط درباره عده‌ای از دانشمندان قرن یازده و دوازده مدارکی به این نام مجالس المؤمنین، حبیب السیر، لولوة البحرین وسیلة الرضوان متذکر شده، ولی درباره دانشمندان خراسان آنچه در السنه وافواه معتبرین از ثقات شهرت داشته اکتفا کرده است.
کتاب «تاریخ علمای خراسان» در سال‌های پایانی قرن سیزدهم هجری به قلم «عبدالرحمن‌بن نصرالله شیرازی»، به دستور «اعتضادالسلطنه» به رشته تحریر درآمده است. این کتاب شرح حال جمعی از بزرگان شیعه است که از اواخر دوره صفویه تا عصر مؤلف در خراسان به‌سر برده‌اند. مهم‌ترین ویژگی این کتاب، معرفی شماری از علمای شیعه است که در مآخذ پیشین نیامده است. مؤلف تلاش کرده تا در نگارش اثر خود از دیده‌ها، شنیده‌ها و سخنان دانشمندان مورد اعتماد استفاده کند.