جان. دی. استمپل، وابستهی سیاسی سفارت امریکا، بیش از چهار سال در ایران ماموریت داشته که شش ماه از آن پس از انقلاب اسلامی بود. از این جهت شاهد بسیاری از وقایع پشت پردهی روابط شاه و امریکا و برخوردهای متفاوت دولتمردان آمریکایی با انقلابیون بوده است. او مدعی است که در جریان انقلاب با شخصیتهای ایرانی به ویژه رهبران مخالف شاه در تهران تماس نزدیک داشته است و مسئولیتهایی در ارسال گزارشهای طبقهبندی شده برای وزارت خارجه امریکا را نیز عهدهدار بوده است. استمپل که خود دکترای علوم سیاسی دارد، کوشیده است است تا ریشههای واقعی انقلاب ایران را شناسایی و تجزیه و تحلیل نماید. انبوه اطلاعات او از ایران و انقلاب ایران موجب شد تا پس از سقوط شاه و گروگانگیری، به آمریکا منتقل شود و در وزارت خارجهی کشورش اخبار و حوادث مربوط به ایران را پیگیری کند.
او تصمیمات واشنگتن نسبت به انقلاب ایران را به ریچارد نیکسون نسبت میدهد که با قدرتمند کردن شاه، سفارت امریکا را به مرکز تجاری بدل کرده بود و به همین علت او مدعی است که تحلیلگران سیاسی در ایران نقش فعال دیپلماتیک نداشتهاند و مقامات واشنگتن را به موقع از فعل و انفعالات ایران آگاه نمیکردهاند. البته ناشر کتاب حاضر، این ادعای استمپل را به دلایلی رد میکند. [لازم به ذکر است که در منابعی دیگر فعال نبودن نقش دیپلماتیک تحلیلگران سیاسی در آن دوران، به تغییرات اساسی کارتر نسبت داده شده است نه نیکسون .]
استمپل نفوذ بیشتر مذهب در سیاست ایران را مربوط به زمانی میداند که روحانیون و یک طبقهی متوسط کوچک، قانون اساسی را به مظفرالدین شاه تحمیل کردند و شاه را وادار کردند که مجلس را در قدرت سهیم گرداند و این امر موجب نفوذ بیشتر مذهب در سیاست ایران شد.