" تاریخ روابط خارجی ایران " به روابط خارجی ایران از صفویه تا پایان جنگ جهانی دوم می‌پردازد. اوضاع ایران در قرن شانزدهم تا رد توافقنامه‌ی قوام- سادچیکف از سوی مجلس، مطالبی است که در این کتاب می‌توانید مورد مطالعه قرار دهید.
حمله‌ی اعراب به ایران که موجب سقوط ساسانیان شد، مشعل استقلال و تمدن ایران را برای مدتی خاموش کرد. نه تنها اعراب بلکه مهاجمان بعدی مغول و تاتار که از فرهنگی اصیل بی‌بهره بودند در ریشه‌کن کردن زبان و فرهنگ ایرانی توفیق نیافتند و خود تحت‌الشعاع این تمدن درخشان قرار گرفتند.
از زمانی که یزدگرد سوم در مرو به قتل رسید و تا زمانی که شاه اسماعیل صفوی در تبریز به تخت نشست، ما از استقلال کامل، وحدت ملی و تمامیت ارضی محروم بودیم. از لحاظ روابط خارجی، می‌توان این دوره‌ی هشتصد و پنجاه ساله را به سه بخش تقسیم نمود. بخش اول دوره‌ی تسلط اعراب است که دوره‌ی تاریکی برای کشورمان به حساب می‌آید که علاوه بر نابود کردن آثار تمدن کهنسال ایران، خلفای اموی و عباسی در دوره‌ای هفتاد ساله نوشتن و تکلم به زبان فارسی را هم ممنوع کردند. بخش دوم، دوره‌ی امیران و پادشاهان محلی است. به تدریج که حکمرانی ایالات ایران به صورت موروثی در آمد، حکمرانان ایران در غرب ایران اساس نخستین حکومت ملی را بنا نهادند. در این دوران ایران با کشورهای خارجی روابط سیاسی و بازرگانی نداشت زیرا در اروپا نیز دوران تاریک قرون وسطی آغاز شده بود. سومین بخش مربوط به تسلط مغولان می‌باشد. اروپاییان از بیم حمله مغول به اروپا تصمیم به برقراری ارتباط سیاسی و بازرگانی با آنان گرفتند. بدین ترتیب پای بازرگانان، جهانگردان و مبلغان مسیحی به ایران باز شد و تجارت رونق گرفت.
در دوران صفویه روابط سیاسی و بازرگانی ایران با دول خارجه به صورت منظم در آمد و اعزام سفیر و پذیرفتن سفرای بیگانه مرسوم شد. این کتاب به مناسبات سیاسی ایران از این دوران تا توافقنامه‌ قوام- سادچیکف می‌پردازد.