عباس اژدرالدینی در کتاب زندگی یک فعال دانشجویی قبل از ورود به دانشگاه، ماجراهای واقعی کودکی و نوجوانی خود را بر اساس مقاطع تحصیلی به تصویر می‌کشد و در میان این خاطرات، به اتفاقات مرتبط در دوران دانشجویی یا بعد از فارغ‌التحصیلی هم اشاره می‌کند.
فعالان دانشجویی معمولا انسان‌هایی پرانرژی، فداکار و دیگرخواه هستند. این قشر در دانشگاه فرصتی برای نشان دادن عملکرد متفاوت خود پیدا می‌کنند ولی بعد از فارغ‌التحصیلی، به راحتی فراموش می‌شوند و قابلیت‌های آن‌ها به راحتی هدر می‌رود. این در حالی است که آن‌ها با وجود ضعف‌های موجود در کشور، گزینه‌های بسیار مناسبی برای تصدی پست‌های مدیریت دولتی هستند.
عباس اژدرالدینی در این کتاب بررسی می‌کند که قبل از ورود به دانشگاه چه تفاوتی بین آن‌ها و دیگران وجود داشته؟ آیا در آن زمان هم عملکردشان از بقیه افراد متمایز بوده است؟
برنامه بلند مدت او برای سال‌هایی که تا قبل از کنکور در پیش داشت، به این صورت بود که به جای دوازده سال تمرکز روی درس و مطالعه، دوازده سال در آرامش زندگی کند و نهایتاً یک سال با تمام قوا برای دکتر یا مهندس شدن درس بخواند.
او واقعا دوازده سال بدون استرس به زندگی‌اش رسیده و سرانجام در رشته مورد علاقه‌اش در دانشگاه سراسری پذیرفته شده است. بهتر از هر کس دیگری که تا زمان اخذ مدرک دیپلم، با آن‌ها همکلاسی بوده و بهتر از همه کسانی که به رخ او کشیده شده بودند.