قریب نهصد سال از شهادت عین القضات همدانی می گذرد. مردی که در عصر خویش عارفی کم نظیر، دانشمندی بزرگ و مجاهدی یگانه بود. به شاهان فاسق پشت کرد. به حکام ظالم دشنام گفت. با ظاهرداران به مبارزه برخاست. شجاع زیست و مردانه جان سپرد. چنانکه خود گفته بود: "راه مردان خود راهی دیگر است. اگر رغبت کنی، بدایت آن جان باختن است..."
عین القضات فدای صراحت لهجه، رشادت ذاتی و صداقت بی منتهای خویش شد و دستی که حلقوم او را فشرد، از آستین گنه کارترین، پست ترین و بدنهادترین مردم آن زمان یعنی ابوالقاسم درگزینی، وزیر سلطان وقت بیرون آمد. عین القضات حیات جاودان یافت و آنکه مرد و زشت مرد، درگزینی بود...