کتاب، پاره‌هایی پراکنده‌، اما درهم تنیده‌ی زندگی یک زن شهری ایرانی‌ست که در نوجوانی با اندیشه‌های آزادی‌خواهانه و دادگسترانه آشنا می‌شود و در جوانی انقلاب بهمن ۱۳۵۷ را می‌زید و در آن شرکت می‌جوید. سپس به یکی از سازمان‌های انقلابی چپگرا می‌پیوندد و به مبارزه‌ی انقلابی روی می‌آورد. با استبداد فراگیر پس از سی خرداد ۱۳۶۰، همچون هزاران مخالف جمهوری اسلامی، به زندگی مخفی روی می‌آورد و با ازهم‌گسیختگی سازمان سیاسی‌اش در تاخت‌و‌تاز مرگبار حکومت، تن به جلای وطن می‌دهد؛ همراه با همسر و دختر بزرگش که بیش از سه سال ندارد. قاچاق‌برها، خانواده‌ی سه نفره را از مرز کردستان و کوه و کمر آن سامان می‌گذرانند و به خاک ترکیه می‌رسانند. پس از اقامت کوتاهی در ترکیه، با گذر از مرز چندین کشور اروپایی، به فرانسه می‌رسند و درخواست پناهندگی سیاسی می‌کنند و این زمینه‌ساز باز به‌دست‌آوردن دوباره‌ی دختر کوچکتر است. نویسنده به چند و چون کنشگری سیاسی خود، همسر و سازمانی که همبسته‌ی‌آن بود نمی‌پردازد. اما زندگی در تبعید و دردهای تبعید را، به ویژه در از دست دادن پدر و مادر و دوست، به روشنی برمی‌نماید.