از مقدمه :
خور و روستاهایش پیشینه ای کهن دارند. از آغاز زندگی بر کرانه جنوبی کویر نمک بیش از هزار و پانصد سال می گذرد. هر جا چشمه ای بود، روستایی شد و هر جا در ژرفای زمین سفره آبی، کاریزی شوره زاری را نوید رویش داد. شتر و نخل دو رکن اقتصادی و تعین کننده نظام اجتماعی بودند. مردمی که به کیش زردشت بودند گاتها را زمزمه می کردند و با تابش نور اسلام آتشکده ها خاموش شدند و مزگتها قامت برافراشتند. فرهنگ ایرانی و بومی با فرهنگ اسلامی درهم آمیخت و بر غنای آن افزوده شد. آداب و سنن کهن از سوک و سرور رنگی دیگر گرفت و تا به امروز تداوم یافت. جهان امروز جهان امواج است و سیاره زمین با همه بزرگیش در نظام آفرینش غباری. با این همه در دل هر ذره جهان و در هر برگ گلی دنیایی راز و رمز نهفته است. خور هم قسمتی از زمین خدا و گوشه ای از سرزمین کهن ایران است و چون هر جای دیگر که زندگی جاری است، اندیشه احساس و ذهن پویا وجود دارد. شعر همزاد انسان است. آیینهای دینی از گذشته های دور با سرود، موسیقی و رقص همراه بوده است. اکنون هم در بسیاری از نقاط دنیا چنین است. نقاشی، موسیقی، شعر، معماری، داستانسرایی و دیگر هنرها، فلسفه و علوم همه زاییده احساس و اندیشه آدمی است، همه بازتاب ذهن خلاق و جستجوگر انسان است.
شعر در زندگی ایرانی همیشه حضور داشته است. در سوگ و سرور، در کار و تلاش در قهر و آشتی در هجر و وصل در کوه و دشت در شهر و روستا ...ترانه هایی با سرایندگان گمنام آواهایی است که از عشق برآمده و بر دل عاشق می نشیند و از نسلی به نسلی به یادگار مانده است برای شناخت جامعه باید ادبیات (زبان ارتباطی) آن را شناخت و برای شناخت ادبیات ایران باید به تمام ایران نگریست...