تاریخ ادبی ایران، کتابی در چهار مجلد از ۱۲۸۱ تا ۱۳۰۳ش/ ۱۹۰۲ تا ۱۹۲۴، درباره ادبیات فارسی و شرح احوال و آثار شاعران و نویسندگان ایرانی، تألیف ادوارد گرانویل براون، خاورشناس انگلیسی می‌باشد.
جلد دوم در ۱۹۰۶ با عنوان (تاریخ ادبی ایران: از فردوسی تا سعدی: دنبال تحولات زنان فارسی و سیر عقاید و افکار در ایران) انتشار یافت.
مؤلف در فصل اول این جلد، درباره اصول نقد شعر و اشکال و انواع نظم فارسی بحث کرده است.
فصل دوم با آغاز حکومت غزنویان و شرح اوضاع سیاسی و اجتماعی ایران در سده پنجم شروع می‌شود و با ذکر احوال و آثار شاعران و نثرنویسان آن دوره ادامه می‌یابد.
مطالب مربوط به فردوسی، اسدی، بوعلی سینا، و نکاتی که درباره آثار آنان گفته شده حاکی از وسعت اطلاع و دقت نظر مؤلف است.
لیکن برخی از مندرجات این بخش، چون انتساب کتاب ترجمان البلاغه به فرخی سیستانی، ذکر منظومه یوسف و زلیخا به نام فردوسی، و سخن از دو اسدی پسر و پدر که مبتنی بر اطلاعات مؤلف در زمان تألیف است، امروز مردود به شمار می‌رود. فصل سوم تا پایان فصل ششم به تاریخ عصر سلجوقی و رویدادهای مهم آن و شرح احوال و آثار شاعران و نویسندگان آن عصر اختصاص دارد.
از فصل هفتم تاریخ عصر مغول آغاز می‌شود و با شرح خونریزی‌های چنگیز و هولاکو، انقراض خلافت عباسیان ، و قلع و قمع فداییان اسماعیلی و در فصول پایانی با شرح اوضاع علمی و ادبی این عصر و گزارشی از احوال و آثار شاعران بزرگ این دوران (عطار ، مولوی ، سعدی) ادامه می‌یابد.