بخشی از کتاب آشپزی آلیس بی. تکلاس:
«در آشپزخانه بود که یاد گرفتم چگونه گوش بدهم. آشپز فرانسوی‌مان در پاریس هیچ‌گاه عجله نمی‌کرد. ریتم کارش آرام و منظم بود، درست مثل صدای خرد کردن پیاز یا حرکت قاشقی که سس را هم می‌زد. او به سکوت بیشتر از حرف زدن باور داشت. و من فهمیدم که یک سس خوب، پر سر و صدا نیست؛ بلکه آرام‌آرام، با گذر زمان و مراقبت، پخته می‌شود. این چیزی بود که پاریس به من آموخت: زمان، صبر، و زیبایی در چیزهای بی‌صدا.
ناهار مهم‌ترین اتفاق روز بود، نه فقط برای غذا خوردن، بلکه برای دور هم جمع شدن، خندیدن و بحث کردن. میز ناهارخوری‌مان در خیابان فلوروس، میزبان نقاشان، شاعران، سربازان، دانشجویان و همیشه—در مرکز همه چیز—گرترود بود. غذا ما را دور هم جمع می‌کرد: بویابِس، کوک او وَن، لوبیای سبز تفت‌داده‌شده در کره، هر غذا حرکتی بود از جنس مهمان‌نوازی، راهی برای گفتن این جمله: «تو خوش‌آمدی، تو این‌جا جایی داری.»
در دوران جنگ، با هرچیزی که می‌توانستیم پیدا کنیم آشپزی می‌کردیم. سیب‌زمینی، پیاز، شاه‌بلوط، همه‌چیز باارزش بود، هر طعم، یادآور خاطره‌ای می‌شد.»