بخشی از کتاب مرثیه ای برای روستاییان:
«من مثل هر کودک دیگری، آدرس خانه را حفظ کردم تا اگر روزی گم شدم، بتوانم به بزرگترها بگویم کجا زندگی می‌کنم. یادم می‌آید در مهدکودک، وقتی معلم پرسید کجا ساکنی، بی‌درنگ آدرس را می‌گفتم. این در حالی بود که مادرم مدام محل زندگی‌مان را عوض می‌کرد، به دلایلی که آن زمان برایم نامفهوم بود. با این حال، همیشه بین «آدرس» و «خانه» تفاوت قائل می‌شدم. آدرس، جایی بود که بیشتر اوقات با مادر و خواهرم در آن سر می‌کردیم، هر جا که می‌خواست باشد. اما خانه برایم همیشه یک جا بود: کلبه مادربزرگ بزرگم، در دره‌ای در جکسونِ کنتاکی.
جکسون را می‌شود یک شهر کوچک در قلب منطقه معدنی جنوب شرق کنتاکی دانست، با جمعیتی حدود شش هزار نفر. البته شهر نامیدنش کمی اغراق‌آمیز است. تمام شهر خلاصه می‌شود در یک ساختمان دادگستری، چند رستوران که اکثراً شعبه‌های فست‌فود هستند، و تعداد انگشت‌شماری مغازه و فروشگاه. بیشتر مردم در دامنه کوه‌های اطراف جاده ۱۵ کنتاکی زندگی می‌کنند؛ در پارک‌های تریلر، خانه‌های دولتی، خانه‌های کوچک روستایی، و کلبه‌های کوهستانی شبیه همان جایی که پس‌زمینه دلنشین‌ترین خاطرات کودکی‌ام را ساخته است.»