بخشی از کتاب تاملات در فلسفه اولی:
«اکنون چشمانم را می‌بندم، گوش‌هایم را می‌پوشانم، و تمام حواسم را کنار می‌گذارم. تصاویر اشیاء مادی را نیز از ذهنم پاک می‌کنم، یا چون نمی‌توانم چنین کنم، آنها را بی‌ارزش و کاذب می‌شمارم. تنها با خود سخن می‌گویم و درون خویش را عمیق‌تر می‌کاوم تا خود را بهتر بشناسم. من موجودی هستم که می‌اندیشد، شک می‌کند، تصدیق می‌کند، انکار می‌کند، اراده می‌کند، تخیل می‌کند و احساس می‌کند. گاهی در خواب نیز می‌اندیشم و احساس می‌کنم؛ اما آیا این اندیشه‌ها و احساسات حقیقی‌اند؟ چگونه می‌توانم میان خواب و بیداری تمایز قائل شوم؟ شاید تمام زندگی‌ام رویایی بیش نیست.
چگونه می‌توانم بدانم که آنچه اکنون می‌پندارم واقعی است؟ شاید خدایی قادر مطلق مرا فریب می‌دهد. یا شاید - اگر گفتن چنین چیزی مجاز باشد - نه خدایی متعال، بلکه شیطانی شرور و مکار مرا به خطا می‌اندازد. با این حال، حتی اگر او مرا فریب دهد، نمی‌تواند چنان کند که من هیچ نباشم، مادامی که می‌اندیشم چیزی هستم. پس این گزاره 'من هستم، من وجود دارم' هر بار که آن را بر زبان آورم یا در ذهن بپرورانم، ضرورتاً صادق است. حتی اگر تمام جهان توهمی بیش نباشد، حتی اگر آسمان و زمین و هر آنچه می‌بینم ساخته و پرداخته ذهن من باشد، باز هم نمی‌توان انکار کرد که 'من' که می‌اندیشم، وجود دارم. این حقیقتی است که هیچ شک و تردیدی نمی‌تواند آن را متزلزل سازد. من هستم، من وجود دارم؛ این است اولین و مطمئن‌ترین حقیقتی که هر متفکر جدی در سیر تاملاتش به آن دست می‌یابد.»