بخشی از کتاب پژوهش‌های فلسفی:
«وقتی می‌گوییم «هر کلمه در زبان معنایی دارد»، در واقع حرف مهمی نزده‌ایم؛ مگر آنکه به‌وضوح بگوییم دقیقاً چه تفاوتی را مد نظر داریم. درست است که شاید هر کلمه‌ای با تجربه‌ای خاص در ذهن ما پیوند داشته باشد، اما این موضوع به تنهایی کارکرد واقعی کلمه را روشن نمی‌کند. برای مثال، کلمه «درد» ممکن است با یک حس مشخص مرتبط باشد، اما سوال اصلی این است که این کلمه چه نقشی در زبان ما بازی می‌کند؟ برای فهم این نقش، باید ببینیم مردم در گفتگوها، فریادها، پرسش‌ها و پاسخ‌های روزمره چگونه از آن استفاده می‌کنند. معنای واقعی یک کلمه نه در ارتباط درونی آن با اشیاء یا احساسات، بلکه در نحوه کاربرد آن در بستر زندگی روزمره نهفته است.
ما اغلب تمایل داریم فکر کنیم زبان دارای ساختاری پنهان و منطقی زیربنایی است. اما زبان مانند یک دستگاه مکانیکی با چرخ‌دنده‌های مخفی نیست؛ بلکه بیشتر شبیه یک جعبه ابزار است - مجموعه‌ای از وسایل که به روش‌های گوناگون از آنها استفاده می‌کنیم. درک زبان به معنای کشف یک رمز سرّی نیست، بلکه مشاهده دقیق چگونگی استفاده از این ابزارهاست. من این سیستم را «بازی زبانی» می‌نامم: مجموعه‌ای از عادت‌ها، توافق‌های مشترک و هدف‌ها. از درون این بازی‌های زبانی است که پیچیدگی و غنای ارتباطات انسانی شکل می‌گیرد.»