بخشی از کتاب در باب حکمت زندگی:
«آنچه یک انسان هست، بسیار بیش از آنچه دارد یا دیگران درباره‌اش می‌گویند، در خوشبختی‌اش نقش دارد. خلق‌وخوی آرام و شاد، ذهنی سالم، روحیه‌ای متعادل و قانع، و از همه مهم‌تر، تندرستی این‌ها عناصر اصلی نیک‌بختی‌اند. شرایط بیرونی ممکن است بر ما تاثیر بگذارند، اما این ساختار درونی ماست که تعیین می‌کند آنها را چگونه تجربه کنیم. ما اغلب بیشتر نگران این هستیم که شاد به نظر برسیم تا اینکه واقعاً شاد باشیم. خودمان را فرسوده می‌کنیم در پی ثروت و تحسین دیگران، با این تصور که آرامش را برایمان به ارمغان خواهند آورد. اما خوشبختی واقعی در هماهنگی درونی وجود ماست؛ در رهایی از خواسته‌های بیهوده، و در پرورش ذهن و منش. حکمت واقعی در این است که خواسته‌هایمان را کمتر کنیم و آنچه را در درون‌مان هست، ژرف‌تر درک و تجربه کنیم.
یک نگاه کلی به زندگی بشر کافی است تا دریابیم دو دشمن اصلی خوشبختی انسان، رنج و ملال‌اند. رنج به‌وضوح حس می‌شود و از همین‌رو انسان همواره در تلاش برای گریز از آن است؛ اما ملال، پنهان‌تر و در عین حال به همان اندازه ویرانگر است. زمانی که از درد و مصیبت خبری نیست، اغلب دستخوش ناآرامی و بی‌قراری‌ای می‌شویم که ما را به‌سوی سرگرمی‌های سطحی، افراط، و مصرف‌گرایی می‌کشاند. گمان می‌کنیم با ثروت، مقام یا لذت‌های بیرونی می‌توانیم از این خلا درونی نجات یابیم، اما در نهایت، این تلاش‌ها به سرخوردگی و پوچی می‌انجامند. رضایت واقعی از زندگی نه در شتاب دائمی برای رسیدن به چیزهای بیرونی، بلکه در پرورش جهانی درونی سرشار از اندیشه، بینش و آرامش ذهنی نهفته است.»