بخشی از کتاب تائوت چینگ:
«تائو که می‌توان آن را توصیف کرد، تائوی جاودانه نیست. نامی که می‌توان بر آن نهاد، نام جاودانه نیست. بی‌نام، آغاز آسمان و زمین است؛ نام‌دار، مادر ده هزار چیز. از این رو، در بی‌میلی همواره اسرار آن را می‌بینیم؛ و در اشتیاق، تنها تجلیات ظاهری آن را مشاهده می‌کنیم. این دو از یک منشا سرچشمه می‌گیرند، اما نام‌های متفاوتی دارند. هر دو را می‌توان راز نامید، رازی در درون راز، دروازه‌ی تمام اسرار. هنگامی که زیبایی به عنوان زیبایی شناخته می‌شود، زشتی نیز پدیدار می‌گردد. هنگامی که نیکی به عنوان نیکی شناخته می‌شود، بدی نیز ظهور می‌کند. بنابراین، هستی و نیستی یکدیگر را می‌آفرینند، دشوار و آسان یکدیگر را تعریف می‌کنند، بلند و کوتاه یکدیگر را نمایان می‌سازند، پیش و پس یکدیگر را دنبال می‌کنند.
مرد حکیم بدون عمل کار می‌کند و بدون سخن آموزش می‌دهد. او اجازه می‌دهد همه چیز بیاید و برود، بدون آنکه مداخله کند. او خلق می‌کند بدون آنکه ادعایی داشته باشد، کار می‌کند بدون آنکه انتظاری داشته باشد، و هنگامی که کارش به پایان می‌رسد، آن را فراموش می‌کند. و چون فراموش می‌کند، کارش جاودانه می‌ماند. تائو مانند ظرفی خالی است که هرچه بیشتر از آن استفاده کنی، هرگز پر نمی‌شود. ژرف و بی‌انتهاست، گویی سرچشمه‌ی تمام چیزهاست. لبه‌های تیز را کند می‌کند، گره‌ها را می‌گشاید، نور را هم‌ساز می‌کند، و گرد و غبار را فرو می‌نشاند. پنهان است، اما همواره حاضر. نمی‌دانم از کجا آمده است. به نظر می‌رسد که پیش از خدایان وجود داشته است. کسی که با تائو همراه شود، در هماهنگی با جهان زندگی می‌کند. او ثروت و شهرت را دنبال نمی‌کند، بنابراین هرگز سقوط نمی‌کند. او خود را در مرکز توجه قرار نمی‌دهد، بنابراین همواره درخشان باقی می‌ماند.»