بخشی از کتاب چگونه درست و تاثیرگذار صحبت کنیم:
«در سال ۱۹۸۱، دانشجویان کالج اکسی‌دِنتال در لس‌آنجلس تظاهراتی علیه سیاست آپارتاید حکومت آفریقای جنوبی برگزار کردند. اولین سخنران، باراک اوباما ۱۹ساله، دانشجوی سال دوم بود. حدود چهار پنج دقیقه بعد، من شروع کردم به فراموش کردن حرف‌هایم. مسیر فکرم را گم کردم. وضعم افتضاح بود. احساس احمق‌بودن و خجالت می‌کردم. اما بعد کاری را انجام دادم که همه‌مان می‌توانیم انجام دهیم: برای بهتر‌شدن تلاش کردم.
فکر می‌کنم نقطه شروع سخنرانی موثر—برای من احتمالاً، و برای اکثر افرادی که قانع‌کننده می‌دانم‌شان—این است که آیا آنها حس می‌کنند چه کسی هستند و به چه چیزی باور دارند؟ در آن تظاهرات در دانشگاه، اوباما گفت: «من جوان خامی بودم که داشتم سعی می‌کردم بفهمم چه کسی هستم و به چه چیزی باور دارم.»
همه ما می‌دانیم گوش دادن به یک سخنرانی بد چه حسی دارد. سخنران بیش از حد طول می‌دهد، بیش از اندازه تلاش می‌کند، یکنواخت و بی‌هیجان حرف می‌زند، یا چیزی تازه و معنادار برای گفتن ندارد. اما عکس این حالت هم درست است—ما آن سخنرانی‌هایی را به خاطر می‌سپاریم که ما را تحت‌تاثیر قرار می‌دهند، چیزی به ما می‌آموزند، و نه فقط با ذهن بلکه با قلب ما سخن می‌گویند. هدف، بی‌نقص‌بودن نیست. هدف، ایجاد ارتباط است.»