شین. پرتو، یا علی شیرازپور ، از نخستین شاعران شعر معاصر فارسی است که تمایل به سرودن شعر منثور داشته است. اشعار منثور او در دفترهای پنج گانه در کتابی با عنوان غزالهٔ خورشید به همراه دو نامه که بین او و نیما یوشیج رد و بدل شده منتشر شده است. او علاوه بر آثار شعری و ادبی آثار پژوهشی نیز خلق کرده و این کتاب یکی از آن اثرها در حوزهٔ عرفان‌های شرقی است.
در ابتدای کتاب میخوانیم:
ستایش و بندگی آفریدگاری را سزاست که آسمان ها و زمین به حق آفرید و در مردم خرد پدید فرمود که فروغ زندگی و روشنی دل از اوست.
و بعد چنین گوید شین پرتو که چاکر سخن و دوستدار مردمی است بدانکه معرفت همواره زنده و جاودان است. علم بی زوال و این جهان سرای آموختن است.
شناسایی در حال پیشرفت و کمال است و هرگز کهنه نمی گردد. لیکن کس، جز عارفان به حق، نمی دانند حقیقت معرفت چیست و این شناسایی هایی که مردم راست از کجا آمده و اصل آنها را چگونه و در کجا باید جستجو کرد؟
همچنین کتابهای مقدس از آفرینش ها سخن می کنند، اما کس نمی داند که این آفرینش ها چگونه بنیاد گرفته اند و پیدایش آنها چگونه و از کجا است؟
غرض حکیم که دانسته است که چونان این آفرینش بکرد؟