از مقدمه نگارنده:
بیش از شش سال است در حال وهوای مکتب رواقی دم میزنم و آثار رواقیون بزرگ کلاسیک، حکیمانی چون سنکا، اپیکتتوس و مارکوس اورلیوس را می خوانم و مزه مزه میکنم. همچنین به قدر وسع، کتابهایی را که درباره اندیشه و زیست جهان رواقی در دهه های اخیر نگاشته شده، مطالعه کرده و در مضامین بلندش اندیشیده ام؛ آثاری چون روزنگار رواقی گری، رواقی گری فلسفه زیستن خردمندانه ، عشق به سرنوشت: چگونه رواقی باشیم ... افزون بر این، چنان که در می یابم اندیشه های رواقی در آثار بزرگان سنت حکمی، شعری و عرفانی ما ریزش کرده به نحوی که میتوان روایت رواقی روشمندی از این میراث به دست داد. به همین سبب، در سخنان خود حافظ شیرازی را «رند رواقی اندیش» نامیده و از اندیشه های رواقی در سالکان سنتی و سالکان مدرن سراغ گرفته ام جستارهای «برخورد انگشتان با اوج سلوک رواقی شمس تبریزی و سهراب سپهری» و «از پله مذهب تا کوچه شک: زیست جهان اسپینوزا و سپهری» که در از خیام تا یالوم گنجانده شده، از همین منظر نگاشته شده اند.
طرح واره ای از عرفان مدرن سلوک معنوی در روزگار کنونی پروژه و کارکی که سویه های اگزیستانسیل پررنگی دارد و بیش از یک دهه است که بدان مشغولم و درباره اش به تفصیل نوشته ام نزد من هم پوشانی در خور درنگی با آموزه ها و زیست جهان رواقی دارد...