کتاب "در گذرگاه زمان: گشتی در بوستان بوسعید" سفری است به لایه های درون خویشتن آدمی، با چراغِ روشنا بخشِ بوسعید ابوالخیر.
در روزگاری که انسان معاصر، در هجوم خبرها و عبور ثانیه‌ها، گم‌گشته‌تر از همیشه است، بازگشت به سخنِ عارفان نه بازگشت به گذشته، که بازگشت به ژرفای خویشتن است. و در میان این صداها، بوسعید ابوالخیر، با سلوکی بی‌ادعا و نگاهی پرمهر، چنان سخن می‌گوید که گویی نه قرن ها پیش، که همین امروز، همین حالا، کنار ما نشسته است.
این کتاب، روایتی‌ست نو از زیست و زیستنِ او؛ اما نه به مثابه یک زندگینامه صرف، بلکه تلاشی‌ست برای بازخوانی سلوک عرفانی در آینه ی اضطراب‌ها و تنهایی‌های انسان امروز.
در دل این اثر، رنج نه دشمن، که معلمی ژرف معرفی می‌شود. البته که میان رنج‌های امحاءناپذیر که گاهی آدمی را زمین گیر می کند و رنج‌های امحاءپذیر، تمایزی بنیادین نهاده می‌شود؛ تا آدمی هنر زیستن در رنج را بیاموزد.
همان‌گونه که بوسعید، نه از رنج می‌گریخت، نه آن را انکار می‌کرد، بلکه آن را می‌فهمید و از دل آن، معنا می‌زایید.
اما شاید هیچ مفهومی در جهان بوسعید، به اندازه «وقت» و «زمان» بنیادی نباشد.
او عارفی بود که به «حال» و «دم» توجهی وسواس‌گونه داشت. «وقت» در عرفان او نه فقط لحظه‌ای گذرا، بلکه آستانه‌ای بود برای عبور؛ عبور از من به بی‌من، از نفس به جان. از تهی بودگی به معنا و سرشاری از زندگی...
در این کتاب، زمان نه خطی و بی‌جان، بلکه زنده و آگاه بازنمایی می‌شود؛ چنان‌که گویی هر لحظه، فرصتی‌ست برای بیداری و درکِ حضور.