گلن کریبر و رویستون مارتین هنگامی که برای نخستین بار فکر نگارش این کتاب به ذهن ما خطور کرد، یکی از مباحث ابتدایی ما حول این موضوع دور می‌زد که آیا از اصطلاح "رسانه‌های جدید" استفاده کنیم یا نه. یکی از نگرانی‌های اصلی ما این بود که آیا این عبارت کهنه نشده است و اینکه امروز در واقع چقدر مطلب "جدید" درباره "رسانه‌های جدید" وجود دارد. تمام رسانه‌ها و فناوریها، زمانی جدید بوده‌اند و بنابراین، معنای ضمنی "رسانه‌های جدید" در بهترین حالت عمری گذرا دارد. بعد این پرسش را مطرح کردیم که اگر "رسانه‌های جدید" کهنه است، باید آن را چه بنامیم؟ اگر چه ممکن است امروز ما بفهمیم منظورمان از "رسانه‌های جدید" چیست، اما ریشه‌های آن آشکارا و به یقین در گذشته دور جای دارد. اما چقدر باید به گذشته بازگردیم تا آن را درک کنیم؟ مفهوم به ظاهر جدید دیجیتال را می‌توان حداقل در چهار هزار سال پیش، در عصر بابلیان که برای نخستین بار، مقدار عددی صفر را مورد استفاده قرار دادند، پیدا کرد. بدون این عدد، بیشتر رایانه‌های ما یا از کار می‌افتند یا برای اَبَرشاهراه‌های اطلاعاتی امروز سرعت خیلی پایینی خواهند داشت. بنابراین باید پرسید، رسانه‌هایی که ما اکنون می‌خواهیم آنها را "جدید" بنامیم، چقدر متاخر هستند؟