تعزیه یکی از مهم‌ترین و ناب‌ترین هنرهای سنتی ایرانی و شیعی است که در طول تاریخ و بر دوره‌های مختلف حیات اجتماعی و سیاسی ایرانیان تاثیر مهمی گذاشته است. ماندگاری برخی هنرهای خاص ایرانی مانند «موسیقی» از طریق تعزیه ممکن شده است. به‌باور برخی محققان پس از ورود اسلام به ایران و مسلمان شدن ایرانیان هنر موسیقی ایرانی و گوشه‌های آن ممکن بود به فراموشی سپرده شود اما پیدایش هنر تعزیه و نیاز آن به موسیقی، باعث حفظ و حیات دوباره موسیقی ایرانی شد.
تعزیه امروز شکل تکامل‌یافته‌تر و پیچیده‌تر سوگواری‌های ساده شیعیان ایرانی برای شهیدان کربلا در سده‌های نخستین هجری است. درباره تاریخ پیدایش تعزیه نظریه‌های مختلفی از سوی محققان تاریخ هنر در ایران بیان شده است. برخی از محققان و نظریه‌پردازان خاستگاه نمایش تعزیه را آیین سوگ‌سیاوش می‌دانند که تاریخی سه‌هزار ساله دارد و برخی دیگر پیشینه این نمایش را نهایتا دوران صفویه ذکر کرده‌اند.
تعزيه صورتي نمايشي است كه مردم اين سرزمين براي واگويه‌كردن سوز و گداز واقعه عاشورا، برگزيده‌اند و از آن طريق فرياد مظلوميت را در نجوا و بازنگري آن واقعه، سال در پي سال و قرن در پي قرن به گوش عالميان رسانده‌اند. از آنجا که هر پديده‌ اجتماعي، خاصيت مكاني و زماني خاص خود را دارد؛ اما تعزيه با وجود جايگاه موثر اجتماعي خود در گذشته، امروزه ديگر كاركرد پيشين خود را ندارد. امروزه تعزيه در بخشي از هنر نمايش، يعني"نمايش مذهبي" جاي گرفته و پژوهش و تفكر درباره آن به شكل تخصصي انجام مي‌گيرد. با این حال، گردآوري آداب و رسوم برگزاري تعزيه در ميان مردم شهرهاي مختلف، منجر به حفظ اسناد ارزشمندي درباره چگونگي انجام آن و مراحل مختلف آن شده است. از اين رهگذر، به خوبي مي‌توان اهميت امر گردآوري در اين زمينه از جمله مطالب این کتاب را خاطر نشان كرد.