با یاد اسماعیل پوروالی در «روزگار نو»:
زنده یاد اسماعیل پوروالی را من از ایران می شناختم و در نوجوانی در مجله ی جیبی که او با نام «ذره ها» منتشر می کرد، چند داستان کوتاه و تعدادی دوبیتی از من به چاپ رسیده بود. بعدها که به کار تئاتر پرداختم، در هفته نامه ی «بامشاد» او مطالبی درباره ی هنرهای نمایشی می نوشتم.
سال ها بعد، در اوایل سالهای نود میلادی، در یکی از سفرهای نمایشی ام به پاریس، برای دیدارش به دفتر مجله ی «روزگار نو» رفتم. مثل همیشه مهربان و خوش سخن بود. خواست برایش مثل سابق گزارش بنویسم؛ و این بار از تئاتر و سینمای در تبعید!
گفتم: این کار مثل خود سینما و تئاتر در تبعید نامستمر رو پادرهوا خواهد ماند!
گفت: پس متن مطالبی که شنیده ام در تلویزیون اجرا می کنی، برایم بفرست.
و چنین شد که این گفتارها امکان نشر یافت. و امروزه مروری بر آن، کم و بیش نشان دهنده ی آن است که بر ما غربت نشینان چه گذشته است و چگونه در سیر حوادث پیش آمدیم، یا پس رفتیم.
و از آن جا که مطالب این مجموعه همه بار اول در «روزگار نو» انتشار یافته، فیضی اگر بر آن متصور است نثار یاد گرامی اسماعیل پوروالی باد که حدود بیست سال انتشار ماهنامه ی «روزگار نو» در پاریس، محصول پایمردی و شجاعت روزنامه نگاری چون او بود.
پرویز صیاد
دسامبر ۲۰۰۶ دی ماه ۱۳۸۵