میچل کِلر در کتاب جنگ بی پایان ادعا می‌کند که: نخبگان و نخبه‌های حاکم بر آمریکا هم ما را وادار می­کنند که همچنان سرسختانه به سرکوبی انقلابها بپردازیم.
زیرا آنها (انقلابیون) تلاش غیرانسانی مزبور (انقلاب) را تنها راه حفظ قدرت و منافع، یعنی حفظ حیات خود می‌دانند. در این راه هیچ سازشی وجود ندارد، منافع تهدید شده بزرگتر از آنست که بتوان سازش کرد. تنها نتیجه این تنازعات جهانی برای آمریکا، شرکت در یک سلطه طولانی از برخوردهای محدود و عملیات‌های مستمر و پی­درپی و تثبیت کننده است. «یعنی جنگ بی پایان»
برای اینکه این تئوری اتفاق بیفتد:
در بین سالهای 1798 تا 1945 از 160 موردی که نیروهای آمریکائی درخارج از آمریکا بکار گرفته شده‌اند در اکثر موارد، درگیری و اشتغال در کشورها جهان سوم بوده است. «همان برخوردهای محدود»
بعنوان مثال بین سالهای1900 تا 1925، نیروهای آمریکایی برای حفظ منافع آمریکا، هفت 7بار به چین، 3 بار به کلمبیا، 3 بار به کوبا، 4 بار به جمهوری دمینیکن، 2بار به کره، 3بار به مکزیک، 1 بار به مراکش، 2 بار به نیجریه، 6 بار به پاناما، 1 بار به فیلیپین، 1 بار به سوریه و یک بار به ترکیه اعزام شدند.