این کتاب به بررسی پیامدهای قیام‌های سال ۲۰۱۱ در کشورهای جمهوری عربی در مقایسه با حکومت‌های پادشاهی پرداخته و خلاصه‌ای از اینکه قیام‌های مذکور چه تاثیری بر حکومت‌های پادشاهی گذاشتند (و همچنان می‌گذارند) ارائه می‌کند، و نیز اینکه هر دو نوع رژیم چه واکنشی به جنبش اعتراضی هم در داخل و هم در ورای مرزهای خود نشان دادند.
همچنین ساختارهای منحصربه‌فرد اجتماعی، سیاسی و اقتصادی حکومت‌های پادشاهی خلیج‌فارس را بررسی کرده و ضمن بررسی منشاهای بی‌ثباتی که بین کشورهای پادشاهی مشترک است پرداخته و به طور ویژه روی وابستگی به نفت، شبه‌نظامیان اسلام‌گرای سنی، چالش‌های جمعیتی اپوزیسیون فعال شیعی، چالش‌های جانشینی(پادشاهان)، و عصر اعتراضات مجازی تمرکز می‌کند و همچنین نشان می‌دهد که چرا نظریه دولت رانتی برای تعیین نتایج در دوران بعد از بیداری اسلامی کاملا مناسب نیست. در ادامه تحلیلگران عوامل دیگری را نیز به شمار می‌آورند: قدرت دین، سنت و حکومت به مثابه ابزارهای مشروعیت، اثربخشی تعدی و ارعاب جهت جلوگیری از ناآرامی اجتماعی، تاثیر حمایت‌های خارجی منطقه‌ای و بین‌المللی در حفظ وضعیت موجود، و قدرت جریان تبلیغاتی «ستون پنجم»؛ عواملی که مساله بقای حکومت‌های پادشاهی تا به امروز را بیشتر روشن می‌سازند.