برگرفته از دیباچه:
داستان ورود من به ماجرای محاکمه آقای تاج زاده در یکی از روزهای میانی بهمن ماه ۱۳۷۹ شروع شد. از همان روزی که به ایشان تلفن کردم تا درباره یکی از دستگاههای فرهنگی کشور گلایه ای کنم و بخواهم به آن دستگاه فرهنگی توصیه ای کند. آن روز، از آقای تاج زاده که هنوز جزو معدود مسوولان است که گوش شنوایی برای شنیدن گلایه و انتقاد دارد، خواستم که به مسوولان آن دستگاه فرهنگی تذکر دهد؛ نسبت به سوء استفاده هایی که از دوم خرداد در زیر مجموعه آن می کنند، با حساسیت شایسته ای مواظبت کنند، تا بیش از این مرتکب خطاهای بیشتری نشوند؛ آن اندازه که دستاوردهای دوم خرداد را به حراج بگذارند. تقدیر این بود که آن هشدار دردمندانه که در قالب یک تماس تلفنی کوتاه و پس از ماه ها صورت می گرفت، به ورود من به ماجرای محاکمه آقای تاج زاده منتهی شود. بابت صفای وجودش که بی ریا و مسوولانه هنوز قوه شنوایی خود را حفظ کرده است. این چنین بود که من به عنوان یک گزارشگر به دادگاه رفتم تا از نزدیک بتوانم همه چیز را ببینم و با خود قرار گذاشتم که اگر شرایط اقتضا کرد، مشاهداتم را از روند محاکمه او منتشر کنم، اما درست از همان لحظه ای که این مسوولیت را پذیرفتم باورم این بود که ضرورت است بی طرفانه و بدون هیچ جهت گیری خاصی به ثبت و ضبط جریان محاکمه آقای تاج زاده مشغول شوم و از همان روز تردید و وسواسی کم سابقه مرا در بر گرفت: «آیا آقای تاج زاده مرتکب خیانت و خدشه و تخلف در رای مردم شده است یا نه؟»...