انقلاب اسلامی در ایران که با تلاشهای بعضی از روحانیون و دانشگاهیان از دو دهه قبل ریشه یافته بود در بهمن ۱۳۵۷ با حذف دولت بختیار و روی کار آمدن مهدی بازرگان به پیروزی رسید.
کسانی در داخل کشور به بررسی و تحلیل این پدیده و تبعات آن پرداخته و در کتاب و مقاله هایی نظریات مشاهدات و خاطرات خود را نوشته اند، اما آنان همه واقعیت را نگفته یا گزینشی به بیان حوادث پرداخته یا در تبیین رخدادها نظریات و دیدگاههای خود را دخالت داده اند. برای تکمیل تحلیلها یک راه اینست که دیدگاه و نظرات مشاهیر ایرانی که به هر دلیل در کشورهای اروپا و آمریکا سکونت و اقامت گزیده اند هم شنیده شود تا کل واقعیت به چنگ آید.
کرسی ایران شناسی در دانشگاه هاروارد از ۱۹۸۲م به فکر گردآوری و انتشار گزارش هایی درباره حوادت ایران معاصر افتاد اما به روش متغایر با متونی که تاکنون در ایران منتشر شده بود. ابتدا تصمیم به تالیف تاریخ دوره انقلاب توسط چند تن از محققان خودش گرفت اما با بررسیهای بیشتر از آن اندیشه منصرف و درصدد گفت و گو با شخصیت های موثر و صاحب نام یا دارای سابقه پژوهش برآمد چون تحقق این هدف و مکتوب کردن آن، سندیت و اعتبار بهتر و بیشتر دارد و میتواند مبنا و اساس بسیاری از پژوهشهای تحلیلی حال و آینده باشد.
بهر حال، حدود یکصد تن را شناسایی و بر اساس یک طرح مدون کار آغاز شد. تیم مصاحبه گر مهیا شده و سوالات تدوین گردید و با تماس و تعیین موعد، این گفت و گوها ضبط شد و بعداً توسط گروه دیگری تبدیل به متون مکتوب گردید و به انتشار سپرده شد.