از متن کتاب:
سخن از اتهام به گروه و یا سازمانی نیست که اسلام هر نوع اتهام و افترا را، مردود می شمارد. سخن از اثبات خودهم نیست که اسلام خودستائی را هم نمی پسندد و عجب و خودپسندی را مایه دوری از حقیقت انسانیت و فروافتادن از مقام و منزلت انسان می داند. ولی آنچه برای ما مهم می باشد این است که گروهی که خود را اسلامی و آن هم از نوع اصیل و انقلاب !! معرفی می نماید و هر چه را غیر از آنچه می گوید، طرد می کند و قبول ندارد، این گروه تا چه حد می تواند به اسلام نزدیک باشد. واقعیت این است که به فرمایش مولا علی (ع) خوشا به حال آن کسی که رسیدگی به عیوب خودش او را از پرداختن به عیوب دیگران بازدارد.
واقعیت این است که اسلام قبل از هر مبارزه ای، مبارزه با نفس را سفارش می کند و سرلوحه هر نوع شرک زدائی و کفرزدانی، دستور به خودسازی می دهد و واضح است در همین خودسازی چه تاکیداتی مبنی بر عدم خود پسندی و کبر و دروغ پردازی دارد. واقعیت این است که یک مسلمان اصیل و انقلابی قبل از هر انقلاب باید در درون خود انقلاب بوجود آورد. واقعیت این است که قلب یک مومن را به حدی یاد خدا فرا گرفته است که دیگر جائی برای تعریف از خویش و خودستایی باقی نمانده است؛ چرا که انسان خود را در مقابل خدائی بینهایت می بیند و این دیگر مجال خودستائی را به انسان نمی دهد. خوشبختانه نمونه زنده یک فرد خودساخته را هم در جامعه زیاد داریم آن جا که رهبر انقلاب، خمینی کبیر، خود را خادم ملت معرفی می کند...