از متن کتاب:
در تاریخچه زن ایرانی در قرون اخیر، روز هفدهم دیماه سال ۲۴۹۴ شاهنشاهی، نقطه عطفی برای حرکت وی بسوی مشارکت است. تا پیش از اقدام شجاعانه اعلیحضرت رضاشاه کبیر، زن ایرانی تحت تاثیر خفقان روانی و اجتماعی ناشی از حجاب نمی توانست دیدگاه خود و جامعه را نسبت به نقش زن تغییر دهد. گاهی زنان برگزیده و ممتاز نسبت بموضع و موقعیت خود عصیان می کردند ولی از آنجا که شمارایشان اندک بود و از طرف دیگر کوششی که انجام می گرفت در جهت منابع اکثریت جامعه زنان نبود، اثری بنیادی بجای نمی ماند و چون قطره ای در دریا از بین میرفت.
زنان طی سالیان دراز بموضع و موقعیت خود در خانواده و اجتماع خو گرفته بودند و هرگاه که فرصت مناسبی هم مانند جنبش مشروطیت مشارکت ایشان را در صحنه سیاسی و اجتماعی توجیه می کرد. قوانین و سنن اجتماعی هرگونه تحولی را مانع می شد و آداب و رسوم شکل گرفته در قرون و استوار شده در اعصار هر نوع جنبش و حرکت، حتی تاسیس مدارس دخترانه را با مشکلات و مخالفتهای جدی روبرو می کرد. بعبارت دیگر استواری قالبهای اجتماعی امکان پیدایش هرگونه اندیشه ای را از بین می برد. بنابراین جای تعجب نیست که تعداد زنان باسواد در این ایام اندک بوده و زمینه های لازم برای تفکر و جنبش درزنان موجود نباشد...