جلوه تاریخ تشیع و زبان و فرهنگ فارسی در کتاب حدیقة السلاطین
اگرچه زبان فارسی با مجاهدات سلاطین غوری تا قرون هفتم و هشتم هجری راه خود را به سوی شبه‌قارّه هند گشوده بود و همه طوطیان هند را از این قند پارسی که به بنگاله می‌رفت شکرشکن می‌کرد اما تشکیل سلسلهء گورکانیان هند در آغاز قرن 16 میلادی در شمال این کشور و قدرت یافتن امرای محلی مسلمان در نواحی مرکزی و جنوبی هند نقش بزرگی در تقویت و ترویج این زبان که در واقع زبان اسلام در شبه‌قارّه هند بود،ایفا نمود.در همان زمان که پادشاهان صفوی به زبان ترکی صحبت می‌کردند سلاطین و امرای مسلمان هند به زبان فارسی به عنوان زبان رسمی دربار خود تکلم و فرامین و اسناد خود را با این زبان صادر می‌کردند و درعین‌حال از خیل ادبا و شعرا و عرفای ایرانی و فارسی‌زبان که دنبال اعلام مذهب تشیع به عنوان مذهب رسمی ایران راهی هند شده بودند استقبال شایانی به عمل آوردند.
یکی از سلسله‌های محلی جنوب هند سلسله قطب‌شاهیانبود که هم ایرانی،هم فارسی‌زبان و هم از پیروان شیعه امامیه بودند و از سال 1518 م. بر سرزمین دکن و کرناتک که امروزه آندراپرادش و کارناتاکا نامیده می‌شوند حکومت می‌کردند و به علت ملیت و مذهب خود از جمله ارادتمندان به دربار صفوی ایران به‌شمار می‌رفتند