جامع التواریخ حسنی که مقدمه و بخش مربوط به دوره پس از تیمور آن در این کتاب آمده است، از مصادر معتبر تاریخ قرن نهم ایران است. اصل این کتاب که یک دوره تاریخ عمومی به روش گذشتگان ـ از هبوط آدم تا روزگار مؤلف آن است ـ در سال‌های 855 ـ 857 به وسیله تاج‌الدین حسن بن شهاب بن حسین تاج‌الدین یزدی، شاعر و مورخ و منجم که سالیانی دراز از عمر را در کرمان گذرانیده، به نام میرزا سلطان محمد و میرزا ابوالقاسم بابر از نوادگان امیر تیمور گورکان نگاشته و به گفته مؤلف لبّ و چکیده مطالب پنجاه مجلد تاریخ در آن گنجانیده شده است. جامع التواریخ حسنی در شش قسمت و قسمت ششم آن در هفت فصل نگارش یافته است. بخش مهم آن قسمتی است با عنوان «تاریخ جماعت بعد از وفات صاحبقران» که از صفحه 783 تا 873 از نسخه‌ای قرار دارد. این بخش شامل رویدادهای پر از کشمکشی است که پس از تیمور و مخصوصاً پس از مرگ شاهرخ بر سر تصاحب و تصرف تاج و تخت به وقوع پیوست و تا روزگار نگارش این کتاب دوام داشت. این قسمت از این کتاب در اینجا مورد تصحیح قرار گرفته است.