با اعتراف به عجز و قصور خود چون زبان پارسی را فوق العاده محتاج بداشتن دستور صحیحی میدانم، به تسوید این اوراق مبادرت ورزیدم تا شاید ارباب بینش و فضل عبرت گرفته، ما را از این فقر زبانی برهانند.
از صد سال به بعد دستورهای چندی در اسلامبول و ایران و هند و آلمان برای زبان پارسی نوشته شده ولی عموم آنها بواسطه نداشتن ماخذ و مرجع صحیح یا بواسطه عدم تو افقشان با زبان پارسی عاری از زلت و خطا نیستند. بهترین این دستورها دستور سخن میرزا حبیب است که در اسلامبول نوشته و دستور کلاسیک آقای میرزا عبدالعظیم خان زبد عمره در اصول با آن موافق است.