اقبال لاهوری شاعر پارسی گویای پاکستان، کتابی است که توسط زنده یاد مجتبی مینوی به نگارش در آمد، و در انتشارات مجله یغما برای اولین بار به زیور طبع آراست.
مینوی مینویسد:
« هشتصد سالی زبان فارسی در خطه هندوستان رواج و رونقی داشت،و چند قرنی زبان رسمی پادشاهان آن بود، و شعرای بالنسبه خوبی در هند بفارسی شعر می گفتند، جای دریغ و افسوس است که این ارتباط ادبی بین هند و ایران برقرار نماند ! و در این صد ساله ی اخیر رشته علائق این دو قوم با یکدیگر بتدریج نازکتر و سست تر گشت . . .
دو تن از شعرای مهم هند یعنی تاگور و اقبال جزو متفکرین و فلاسفه ی عالم محسوب می شوند.
بی خبری و بی اطلاعی ما از آثار قلم و افکار اقبال لاهوری ، بحدّیست که که در سراسر کتاب امثال و حکم دهخدا یک بیت و یک سطر از گفتار او مسطور نیست !
من تا وقتی که تالیفات و تصنیفات اقبال را نخوانده بودم،نمی دانستم که چرا مسلمین هند انقدر درباره او غلو و مبالغه می کنند ، اما اکنون که با زادگان طبع او آشنا شده ام، عقیده ی ایشان را موجه می دانم، و آنچه درباره او گویند مبالغه نیست بلکه کاملا بجاست ! »