از پیش‌نوشتار:
جزوه ای که در دست دارید، شامل قیل و قالاتی از دوستداران و علاقمندان خواجوی کرمانی شاعر بزرگ ایران که در گمنامی و کم نامی بسر می برد، می باشد. تدوین این جزوه کوچک یکی از آرزوهای بزرگ من به عنوان خدمت و ادای دینی به شاعر آزاده و نام آور ایران از خطه کرمان است. از زمانی که خود را شناختم و با کتاب و قلم آشنا شدم به سابقه کرمانی بودن آرزو داشتم خواجوی کرمانی از دیگر شعرای ایران بلند آوازه تر گردد و شاعران دیگر پیش او سر تسلیم فرود آورند. تا آنکه فهمیدم حقا همینطور هم بوده. حافظ شیرازی استاد غزل به شاگردی خواجو افتخار می کرده است، و از آن به بعد میخواستم بدانم پس چرا سعدی و حافظ پر آواره و خواجو کم آوازه است. روح خواجو پرست من مرا برای بیشتر شناختن خواجو و دیگر شاعران متقدم، متاخر و معاصر کرمان پرورش داد و فهمیدم این سهل انگاری اولا: از خود کرمانیان است. ثانیا: از مردم حسود شیراز. از کرمانیان جز تنی چند کسی به قدر و ذکر نبوده است و از شیرازیان، سوای آنکه مزارات سعدی و حافظ و بابا کوهی و شاه چراغ را چشمگیر کردند تا کسی چشمداشتی به مزار فقیر خواجو نداشته باشد...