بخشی از کتاب تفکر عمیق:
«بازی دوم سری مسابقات را در حالی آغاز کردم که هنوز از پیروزی در بازی اول سرمست بودم. در بازی اول توانسته بودم با استراتژی‌های پیچیده و حرکات غیرمنتظره، ماشین را به دام بیندازم و پیروزی شیرینی را رقم بزنم. اما Deep Blue در این بازی چیز دیگری بود. حرکت سی‌و‌هفتم کامپیوتر مرا شوکه کرد. هیچ ماشینی نمی‌توانست چنین حرکتی را انتخاب کند، حرکتی که بیشتر شبیه به یک شهود عمیق انسانی بود تا محاسبات سرد یک کامپیوتر. در آن لحظه، احساس کردم چیزی در دنیای شطرنج، و شاید در دنیای ما، در حال تغییر است. این فقط یک بازی شطرنج نبود؛ این لحظه‌ای بود که مرز بین هوش انسانی و مصنوعی شروع به محو شدن کرد. من که همیشه شطرنج را به عنوان تجلی خلاقیت و هوش انسانی می‌دیدم، حالا شاهد بودم که یک ماشین می‌تواند حرکتی را انجام دهد که حتی در تصورم نمی‌گنجید.
وقتی از من می‌پرسند آیا از شکست در برابر Deep Blue متاسفم، پاسخم همیشه یکسان است: نه. آن شکست به من چیزی بسیار مهم‌تر از یک پیروزی در شطرنج داد: درکی عمیق از آینده‌ای که در انتظار ماست. ما باید یاد بگیریم که چگونه با ماشین‌ها همکاری کنیم، نه اینکه با آنها رقابت کنیم. من در آن روز نه فقط به یک کامپیوتر، بلکه به آینده باختم. و گاهی شکست می‌تواند بهترین معلم باشد، به شرط آنکه از آن درس بگیریم و این درس من بود: آینده متعلق به همکاری انسان و ماشین است، نه رقابت آنها. این تجربه به من آموخت که به جای ترس از پیشرفت تکنولوژی، باید آن را به عنوان فرصتی برای ارتقای توانایی‌های انسانی ببینیم. شاید روزی که من به Deep Blue باختم، در واقع روزی بود که بشریت قدمی بزرگ به سوی درک عمیق‌تر از رابطه خود با تکنولوژی برداشت.»