بخشی از کتاب فوتبال چگونه جهان را توصیف می کند:
«هواداران تیم ستاره سرخ بلگراد - معروف به دلیه (قهرمانان) - تنها برای تماشای یک مسابقه فوتبال به استادیوم نمی‌آیند؛ آن‌ها برای شرکت در یک آیین مذهبی-سیاسی حضور می‌یابند. پرچم‌های صربستان، آواز‌های ملی‌گرایانه و شعارهای ضد کروات و مسلمان، همگی بخشی از تجربه فوتبال در این استادیوم هستند. جالب اینجاست که بسیاری از این هواداران متعصب - که برخی از آن‌ها به لشکر داوطلب آرکان، یکی از بدنام‌ترین گروه‌های شبه‌نظامی در جنگ‌های بالکان پیوستند - قبل از فروپاشی یوگسلاوی، چنین احساسات شدید ملی‌گرایانه‌ای نداشتند. فوتبال نه تنها به آن‌ها اجازه داد تا هویت قومی خود را ابراز کنند، بلکه به شکل‌گیری و تشدید این هویت کمک کرد. در این مورد، استادیوم فوتبال به مکانی تبدیل شد که در آن، نفرت قومی می‌توانست قبل از انتقال به میدان جنگ واقعی، تمرین و تقویت شود.
اما در همان زمان، فوتبال نقش متناقض دیگری نیز در عصر جهانی‌شدن بازی می‌کند: ادغام و یکپارچگی. بارسلونا را در نظر بگیرید، باشگاهی که شعار «Més que un club» (بیش از یک باشگاه) را دارد. در حالی که این باشگاه به عنوان نماد هویت کاتالان و مقاومت در برابر سلطه مادرید شناخته می‌شود، امروزه تیمی چندملیتی است که بازیکنانی از آفریقا، آمریکای جنوبی و شرق اروپا را در خود جای داده است. هواداران بارسلونا بازیکنانی مانند رونالدینیوی برزیلی یا ساموئل اتوئوی کامرونی را به عنوان قهرمانان خود می‌پذیرند، بدون توجه به تفاوت‌های قومی یا نژادی. این پدیده نشان می‌دهد که چگونه فوتبال می‌تواند همزمان هم به عنوان محافظ هویت‌های محلی عمل کند و هم به عنوان پلی برای ارتباط فرهنگ‌های مختلف. در جهانی که همزمان به سمت همگن‌سازی و تکه‌تکه شدن حرکت می‌کند، فوتبال این تناقض را به زیبایی به تصویر می‌کشد: تاکید بر تفاوت‌ها در عین اذعان به انسانیت مشترک ما.»