بخشی از کتاب فلسفه هند:
«فلسفه هندی را نمی‌توان صرفاً مجموعه‌ای از نظریات انتزاعی دانست، بلکه باید آن را به‌عنوان جستجویی برای درک حقیقت نهایی و رهایی از رنج در نظر گرفت. برخلاف سنت فلسفی غرب که اغلب بر پرسش‌های معرفت‌شناختی و هستی‌شناختی متمرکز است، فلسفه هندی همواره پیوندی عمیق با تجربه زیسته انسان دارد. مفهوم کلیدی "مایا" یا توهم، به ما یادآوری می‌کند که درک ما از واقعیت محدود و گاه گمراه‌کننده است. فیلسوفان هندی معتقدند آنچه ما به‌عنوان واقعیت می‌پنداریم، پرده‌ای است که حقیقت متعالی را می‌پوشاند. هدف نهایی فلسفه هندی، کنار زدن این پرده و دستیابی به معرفت حقیقی (ویدیا) است که به رهایی (موکشا) از چرخه تناسخ منجر می‌شود.
مکاتب شش‌گانه فلسفی هند (دارشانا) هر یک راه‌های متفاوتی برای دستیابی به این هدف ارائه می‌دهند. مکتب سامکهیا با تمایز قائل شدن میان طبیعت مادی (پراکریتی) و آگاهی محض (پوروشا)، به دنبال آزادی از اسارت ماده است. نیایا از طریق منطق و استدلال، راهی برای شناخت صحیح ارائه می‌دهد. ویشِشیکا با طبقه‌بندی دقیق عناصر واقعیت، چارچوبی هستی‌شناختی فراهم می‌کند. میمامسا بر اهمیت عمل آیینی و تفسیر متون مقدس تاکید دارد. یوگا راهکارهای عملی برای کنترل ذهن و دستیابی به آگاهی عالی ارائه می‌دهد. و ودانتا، که شاید تاثیرگذارترین مکتب فلسفی هند باشد، بر وحدت نهایی وجود و ارتباط میان برهمن (اصل متعالی) و آتمن (خود حقیقی) تمرکز می‌کند.»