بخشی از کتاب بیشعوری:
«وقتی برای اولین بار تام را در دفترم دیدم، یک مدیر موفق اما عصبی بود که نمی‌دانست چرا کارمندانش یکی پس از دیگری استعفا می‌دهند. او با غرور از موفقیت‌هایش می‌گفت و اینکه چطور با سخت‌گیری و جدیت توانسته شرکت را به سوددهی برساند. اما وقتی از او خواستم درباره آخرین باری که از کارمندانش تشکر کرده صحبت کند، با تعجب نگاهم کرد. «مگر حقوقشان را نمی‌دهم؟ چرا باید تشکر کنم؟» این همان لحظه‌ای بود که فهمیدم تام نمونه کلاسیک سندرم بی‌شعوری است: فردی باهوش و موفق که کاملاً از تاثیر مخرب رفتارش بر دیگران بی‌خبر است.
سندرم بی‌شعوری مانند یک بیماری مسری است که می‌تواند کل محیط کار را آلوده کند. افراد مبتلا به این سندرم معمولاً الگوهای رفتاری مشابهی دارند: آنها همیشه فکر می‌کنند حق با آنهاست، به ندرت از کسی عذرخواهی می‌کنند، و اغلب دیگران را سرزنش می‌کنند. اما نکته جالب اینجاست که اکثر این افراد در ابتدا اینطور نبوده‌اند. تجربه نشان داده که فشارهای کاری، استرس مداوم، و فرهنگ سازمانی نامناسب می‌تواند حتی مهربان‌ترین افراد را نیز به این سندرم مبتلا کند. خبر خوب این است که این وضعیت برگشت‌پذیر است، به شرط آنکه فرد آمادگی پذیرش مشکل و تغییر را داشته باشد.»