بخشی از کتاب سفر بیداری:
«مراقبه سفری است به درون، جایی که تمام پاسخ‌ها در انتظار ماست. ما معمولاً در دنیای بیرون به دنبال آرامش، عشق و شادی می‌گردیم، اما مراقبه به ما می‌آموزد که این گنجینه‌ها همواره در درون ما حضور داشته‌اند. مراقبه تلاشی نیست برای رسیدن به چیزی که نداریم، بلکه بازگشتی است به آنچه همیشه بوده‌ایم. هنگامی که در سکوت می‌نشینیم، لایه‌های هویت کاذب - آن تصویر ساختگی که برای جهان و حتی خودمان نمایش می‌دهیم - یکی پس از دیگری کنار می‌روند و آنچه باقی می‌ماند، حضوری است ناب، آگاهی محضی که ورای تمام برچسب‌ها، قضاوت‌ها و داستان‌هاست. این آگاهی، همان حقیقت وجودی ماست که نه آغازی دارد و نه پایانی، نه مرزی دارد و نه محدودیتی؛ تنها حضوری است بی‌کران که همه چیز در آن روی می‌دهد.
اما مراقبه مسیری نیست که بتوان یک شبه آن را پیمود. ما در طول سال‌ها چنان با ذهنمان هم‌هویت شده‌ایم که رهایی از این دام، صبر و پشتکار می‌طلبد. شما در مسیر مراقبه با تمام سایه‌های وجودتان روبرو خواهید شد: ترس‌ها، خشم‌ها، حسرت‌ها و آرزوهای برآورده نشده. اینها دشمنان شما نیستند، بلکه بخش‌هایی از وجودتان هستند که نیاز به شناخته شدن، پذیرفته شدن و شفا یافتن دارند. مراقبه به ما می‌آموزد که چگونه با مهربانی و بدون قضاوت، تمام این جنبه‌های وجودمان را در آغوش بگیریم. هر آنچه را که در آگاهی ظاهر می‌شود - خواه افکار آشفته، احساسات دردناک یا خاطرات فراموش شده - به عنوان میهمانانی گذرا بپذیرید و اجازه دهید در فضای بی‌کران آگاهی‌تان ظاهر شوند و سپس بروند. به یاد داشته باشید که شما نه آن افکار هستید و نه آن احساسات، بلکه فضای آگاهی بی‌کرانی هستید که همه چیز در آن پدیدار می‌شود و ناپدید می‌گردد.»