بخشی از کتاب دست از چک کردن لایک هایت بردار:
«زندگی کردن برای تایید دیگران مثل دویدن روی یک تردمیل است. مدام می‌دوید و می‌دوید، اما هرگز به مقصد نمی‌رسید. واقعیت این است که هیچ‌کس به اندازه‌ای که ما فکر می‌کنیم به ما توجه نمی‌کند. وقتی دائماً نگران قضاوت دیگران هستیم، انگار که در ذهن خود یک دادگاه تمام وقت برپا کرده‌ایم که در آن، خودمان هم قاضی هستیم، هم متهم و هم وکیل مدافع. اما حقیقت این است که بیشتر مردم آنقدر درگیر زندگی و مشکلات خودشان هستند که وقتی برای قضاوت ما ندارند. من این را زمانی فهمیدم که یک روز تصمیم گرفتم به جای چک کردن مداوم واکنش‌های دیگران به پست‌های اینستاگرامم، یک روز کامل را بدون گوشی سپری کنم. آن روز متوجه شدم چقدر از زمان و انرژی‌ام را صرف جلب رضایت افرادی می‌کردم که حتی نمی‌شناختمشان. افرادی که شاید پست‌های مرا در کمتر از یک ثانیه رد می‌کردند، اما من ساعت‌ها وقت صرف انتخاب عکس، نوشتن کپشن و انتخاب هشتگ‌های مناسب برای آن‌ها می‌کردم. این تجربه به من نشان داد که چقدر از لحظات ارزشمند زندگی‌ام را صرف جلب توجه و تایید دیگران می‌کردم.
من سال‌ها در یک شرکت بزرگ کار می‌کردم و همیشه سعی داشتم همه را راضی نگه دارم. هر ایمیلی را ده‌ها بار بازخوانی می‌کردم، برای هر جلسه‌ای ساعت‌ها آماده می‌شدم و حتی در تعطیلات آخر هفته هم مدام گوشی‌ام را چک می‌کردم تا مبادا کسی به من نیاز داشته باشد و من در دسترس نباشم. این وسواس برای کامل بودن و تلاش برای راضی نگه داشتن همه، کم‌کم تبدیل به یک عادت مخرب شد که تمام جنبه‌های زندگی‌ام را تحت تاثیر قرار داده بود. حتی در روابط شخصی‌ام هم همیشه نگران این بودم که دیگران درباره‌ام چه فکری می‌کنند. هر تصمیمی که می‌گرفتم، از انتخاب لباس گرفته تا محل زندگی و شغلم، همه و همه بر اساس این بود که دیگران چه فکری خواهند کرد. تا اینکه یک روز متوجه شدم تمام این تلاش‌ها مرا از چیزی که واقعاً می‌خواستم دور کرده است.»