مدرسه بدون شکست از دیدگاه ویلیام گلسر ( school without failure )

  گلسر در مقدمه کتاب خود تحت عنوان مدارس بدون شکست عنوان می نماید که،امروزه بسیاری از

 دانش آموزان در تحصیل شکست می  خورند،بقیه تحت فشار مفرط موجود برای موفقیت در مدارس که

حتی بسیاری ازمحصلان کوشا و شایسته ، عملکرد بدی نشان می دهند باز می مانند. همچنین اشاره

 می نماید که، مانع اصلی،آموزش و پرورش فعلی ماست.فلسفه ای مبنی بر عدم رابطه عاطفی،عدم

 ارتباط بین مطالب و تاکید محدود بر روی تفکر.آموزش و پرورش باید به طرف فلسفه مثبت حرکت

کند،فلسفه ای مبنی بر رابطه عاطفی،ارتباط مطالب،وتفکر.در غیر این صورت ما نخواهیم توانست

 مشکلات فراوان محصلانی را که در تحصیل شکست می خورند را حل کنیم.

به عقیده گلسر تمام کودکان در آغاز تولد دارای هویت توفیق می باشند اما همزمان با شروع مدرسه

 هویت شکست را هم تجربه می کنند زیرادر این مرحله کودک به ایجاد وتوسعه مهارتهای اجتماعی-

عقلانی وتفکر می پردازد و تجربه این پدیده ها باعث می شود که خودش را از دو بعد توفیق یا شکست

 ارزیابی کند.وی معتقد است افراد موفق دو خصیصه بارز دارند اول آن که مطمئن هستند که شخص

دیگری آنها را همانگونه که هستند دوست دارد و دوم احساس ارزشمندی دارند.از طرفی افرادی با هویت

 شکست یا نا موفق، تنهایی وبی کسی را به شدیدترین شکل ممکن تجربه کرده کرده در حل مشکلات و

 معضلات زندگی خود دچار مشکل بوده و از مواجه شدن با واقعیت ناراحت و مظطرب می شوند.

گلسر می گوید:من به عنوان روانپزشک،سالهای متمادی با افراد شکست خورده کار کرده ام در خلال این

 تلاشها، به نکته مهمی برخورد پی برده ام:صرف نظر از تعداد دفعات شکستی که یک فرد در

گذشته داشته و صرف نظر از سابقه زندگی و زمینه شخصی،فرهنگ،رنگ پوست یا وضعیت

 اقتصادی، به طورکلی،شخص نمی تواند به موفقیت دست یابد،مگر ن که ابتدا به طریقی

موفقیت را در یکی از بخشهای مهم زندگی تجربه کند. با کسب اولین موفقیت به عنوان سنگ

زیربنا،عوامل منفی و بازدارنده ای که از سوی جامعه شناسان مورد تاکید قرار گرفته است کمرنگ می

 شود.

امروزه روش سنتی روانپزشکی-جامعه شناسی موثر نیست، چون تقریبا علت همه مشکلات

 تحصیلی را بازتابی از مشکلات شخصی فرد، محیط خانوادگی نامناسب، فقر و تبعیض نژادی

 میداند.در حالی که برای من واکثر مربیانی که با آنها کار کرده ام،خلاف این نظر ثابت شده به این معنی

که،هر چند شرایط محیط خارجی برای بسیاری از کودکان نامناسب است،اما سیستم آموزش وپرورش به

 خودی خود دارای عوامل درونی است که نه تنها باعث ایجاد بسیاری از مشکلات تحصیلی می شود،

بلکه به مشکلاتی که یک کودک ممکن است با خود به مدرسه بیاورد نیز دامن میزند.برای دریافت این

معنا که شکست، بیشتر یک مساله واحد است تا یک مجموعه، و برای این که بتوانیم آن را در یک زمینه

 مناسبی قرار دهیم تا مورد استفاده مدارس قرار گیرد، باید نیازهای اساسی انسان را بررسی نماییم.در

 نظریه واقعیت درمانی، نیازهای اساسی عبارتند از:"نیاز به مبادله عشق و محبت" و نیازبه

احساس ارزشمندی". 

مربیانی که از روش سنتی پیروی می کنند اشتباها معتقدند که:معلمان نباید بطور عاطفی و احساسی

 با دانش آموزان خود ارتباط برقرار کنند.آنها نبودن انگیزه را دلیل شکست بچه ها در مدرسه ذکر می

کنند،با این وجود،نمی توانند علت این بی انگیزگی گسترده را شرح دهند.لذا مساعی آنان برای تحریک

 شاگردان از طریق به کار بردن فشار شدید،کاملا با شکست مواجه میشود. در حالی که در واقعیت

درمانی عکس این حالت صادق است،واقعیت درمانی کار خود را مستقیما به انگیزه مربوط نمی کند.ما

 برای ایجاد انگیزه به طور مستقیم وارد عمل نمی شویم،چرا که می دانیم این کار فقط از عهده

یک تفنگ یا روشهای زورمندانه بر می آید.ولی تفنگ،قدرت وزور،تهدید،خجالت،ایجاد شرمساری یا تنبیه

 از نظر روانی محرکهای ضعیفی هستند،و فقط تا زمانی که به سمت فرد نشانه رفته و تا زمانی که

شخص بترسد موثر است.اگر وحشت از بین برود یا تفنگ به زمین گذاشته شود،ایجاد انگیزه نیز متوقف

 می شود.واقعیت درمانی می گوید:"معلمان و شاگردان باید ارتباط عاطفی داشته باشند و در

مسایل یکدیگر درگیر شوند".هنگامی که شاگردان به شکل عاطفی با معلمانی مسوول درگیر

باشند،معلمانی که خود دارای هویت توفیق بوده قادرند نیازهایشان را برآورده کنند،شاگردان نیز در

 وضعیتی قرار می گیرند که می توانند نیازهای خود را ارضا کنند.فقط در مدرسه ای که معلم وشاگرد

 رابطه عاطفی با هم داشته و طی دوران تحصیل قدم به قدم در کنار یکدیگر برای تفکر وحل مشکل گام بر

 می دارند،آموزش وپرورش شکوفا می شود و قادر خواهد بود شاگردان را برای زندگی موفقیت آمیز در

دنیا آماده سازد.                                                             

شاگردی که از روی پرونده اش مورد قضاوت قرار گرفته، مقصر شناخته می شود،هیچوقت نمی تواند

 موفق شود مگر این که باور کند از این به بعد،برای آنچه در گذشته انجام داده محکوم و منفور نخواهد

 بود.در درمان یا در مدارس باید روی شکست کنونی کار کنیم و گذشته را تنها در ارتباط با

موفقیتهای قبلی یا به خاطر احتمال موفقیت در زمان حاضر مورد استفاده قرار دهیم.این

عقیده که بدون داشتن گذشته کودک نمیتوان به او کمک کرد اشتباه است.

بنابراین باید راههایی پیدا شود که کودکان بیشتری بتوانند به موفقیت برسند. برای یافتن این راهها باید

 دلایل شکست کودکان را بررسی و نوعی فلسفه آموزشی را تدوین کنیم تا به ایجاد فضایی منجر شود

 که احتمال موفقیت در آن بیش از پیش باشد.

یک راه خوب برای بر انگیختن دانش آموزانی که پرونده بدی داشته اند ،این است که وقتی شروع

 به انجام کار خوب میکنند ،آنها را به عنوان خوب بشناسیم.بسیاری از مدارس ،گزارش رفتار بد یا کارنامه

 های معیوب را بکار می برند،اما تعداد کمی از مدارس ،گزارشهای ویژه ای را که بیانگر رفتار خوب یا

موفقیت تحصیلی باشد برای والدین می فرستند.به جای دادن گزارشی که اثر هدایتی بدی دارد،

 مشکل را در مدرسه حل کنیم. وقتی رفتار فرد بهبود پیدا می کند یک گزارش از رفتار خوب برای

والدینش فرستاده می شود.اعتراف به پیشرفت دانش آموز در گزارش، ممکن است برخوردهای بین او و

 والدینش را کاهش دهد .در باب مشکلات انضباطی حاد ،باید تعداد کمی ار جلسه ها با حضور

والین برگذار شود.آوردن والدین دانش آموزان مشکل زا به مدرسه ،بیشتر از منفعت ضرر دارد. والدین

عصبانی و ناراحت می شوند و کودک را به خاطر این که باعث ناراحتی آنها شده است سرزنش می

کنند.آنها معمولا وی را تنبیه می کنند و به جای بهبود شرایط، اوضاع را بدتر می کنند.اگر والدین فرا

خوانده شوند، وقتی در مورد دانش آموز بحث می شود حتما باید خودش حضور داشته

باشد.مدیر یا مشاور باید بلافاصله مقدمه را برای یک راه حل سازنده با گفتن این جمله آماده

 کنند :"ما در صددآن نیستیم که مقصر اصلی را پیدا کنیم، بلکه در تلاش برای حل مشکل

هستیم."

والدین فقط در صورتی به مدرسه آورده می شوند که تمام مساعی انجام شده توسط مدرسه دانش آموز

 به شکست رسیده باشد. دانش آموزان، با فرا خواندن والدینشان به مدرسه ، بلوغ و مسوولیت را یاد

نمی گیرند ،بلکه با دست و پنجه نرم کردن با مشکلات، هر جا که وجود داشته باشد در مدرسه و با افراد

 مدرسه آن را یاد می گیرند.