مقاله FMEA مبتني بر هزينه دوره عمر
چکيده
تجزيه و تحليل حالت خطاي بالقوه و آثار ناشي از آن (FMEA) روشي سيستماتيک براي شناسايي و پيشگيري از وقوع خطاهاي بالقوه موجود در طرح محصول، محصول و فرآيند توليد آن ميباشد. اين روش بيشتر بر جلوگيري از بروز عيب و افزايش ايمني تمرکز دارد.
در FMEA سنتي ابتدا خطاهاي بالقوه يا نقصهاي احتمالي موجود به وسيله عدد الويت ريسک (Risk Priority Number) الويت بندي ميشوند و سپس بر اساس الويت هر خطا، اقدامات اصلاحي لازم در راستاي بر طرف نمودن آن صورت ميگيرد.
عدد الويت ريسک(RPN) با حاصلضرب سه شاخص: رخداد (Occurrence)، وخامت (Severity) و کشف (Detection) معرفي شده است.