2-مبانی عرفانی امام(ره)
عرفان به چگونگی قرب و نزدیکی به خدا از طریق بررسی جهان هستی، خدا و رابطه انسان با خود و خدا می پردازد. نام دیگر این کار سیر و سلوك است.
امام، جوهر عرفان را انگیزه الهی داشتن دانسته و خدمت به خلق و همزمان پاي نهادن در راه تهذیب و تزکیه را طریق صالحان می داند.
از نظر امام عرفان و سیاست با یکدیگر رابطه دارند و پیامبران و امامان در عین داشتن عرفان، وارد کار سیاست و تدبیر امور اجتماعی شده اند.
امام بر اساس دیدگاه عرفانی خود، تفکیک بین دنیا و آخرت را رد کرده و معتقد است که انسان غیر محدود است.
امام، عرفان واقعی را آن می داند که انسان هموراه خود را در محضر خدا بداند و خدا را ناظر و حاضر بر اعمال خود احساس کند.