مـشـخـصـات فـایـل

مـوضـوع تـحـقـیـق : ارتباط انسان با طبیعت در معماری
فـرمـت فـایـل : Word ( قابل ویرایش )
تـعداد صـفـحـات : 31
قابل ارائه و مناسب بعنوان تحقیق کلاسی

بـخـشـی از مـتـن ایـن تـحـقـیـق :

پايداري نگرشي است كه از تغيير نگاه انسان به جهان متولد شده است. و اين تغيير نگاه چيزي نيست جز هماهنگي منطقي با طبيعت. در واقع معماري پايدار، شامل تركيبي از ارزش‌هاي مهم و سازنده مي‌باشد كه در نهايت محصولي هماهنگ با محيط ارائه مي‌دهد. ارزش‌هايي چون زيبايي‌شناسي، جامعه، سياست، محيط، اخلاق و ... همگي در كنار هم و با بهره‌گيري از دانش‌ها و تجربيات سازنده، به ارائه محصولي بادوام، متعادل، هماهنگ با محيط و پايدار مي‌پردازد. ساختماني كه بر اساس اصول معماري پايدار ساخته مي‌شود انعطاف پذير و تا حدودي سيال است.
شناخت پايداري به عنوان نگرشي اخلاقي، به منظور تعبير و شناخت صحيح از معماري مبتني بر اين نگرش، حايز اهميت فراوان است. از آن جا كه معماري به تعريف رابطه ميان «انسان» و «محيط» مي‌پردازد، براي پايدار بودن مي‌بايست از جايگاه ارزشي – اخلاقي مبتني بر تفكر پايداري تبيين شود. شرط اساسي در نيل به پايداري محيطي برقراري تعادل پويا ميان نظام‌هاي متفاوت محيط است، يعني تعادل ميان نظام‌هاي بوم‌ شناختي، نظام‌هاي اجتماعي – فرهنگي و نظام‌هاي اقتصادي. بنابراين «معماري پايدار» نيز به عنوان رويكرد ايجاد محيط پايدار بر «معماري حساس به محيط» مبتني است. تعابير و تعاريف متفاوتي از «حساسيت محيطي» ارائه گرديده است. تعدد اين تعاريف نشان از عدم وفاق بر مفهومي واحد از پايداري دارد كه مي‌تواند به دلايل متفاوت سياسي، اقتصادي و زيست محيطي باشد. امروزه اصطلاح معماري پايدار براي گسترة وسيعي از رويكردهاي حساس به محيط بكار مي‌رود: از معماري سنتي كه به عنوان نوعي از معماري با گرايش به سمت پايداري بوم شناختي و اجتماعي شناخته مي‌شود، تا برخي ديگر كه «با ايجاد آشتي و تعامل ميان فن‌آوري و زيست بوم كوشيده‌اند ويژگي‌هاي مفيد هر دو را به كار گيرند. اگر چه هر يك از اين رويكردها را افرادي متفاوت مطرح كرده‌اند، در كل، همه آنها در مورد يك موضع باهم توافق دارند، اين كه ساخت محيط مصنوع بايد با در نظر گرفتن منابع طبيعي موجود و حفظ آنها براي آيندگان انجام پذيرد ...