ريخته‌گري در قالبهاي دائمي
ريخته‌گري در قالبهاي ريژه (روش ثقلي)
مقدمه
همانگونه كه از تاريخچه ريخته‌گري بر مي‌آيد ، روش ريخته‌گري در قالبهاي دائمي قدمتي چندين هزار ساله دارد . انسانهاي اوليه با تعبيه شكل قالب در سنگ از يك نوع قالب نيمه دائمي استفاده مي كردند.
براساس يك تعريف كلي ريخته‌گري در قالبهاي دائمي به گروهي از روشهاي ريخته‌گري اطلاق مي‌شود كه يك قالب فلزي دو يا چند تكه‌اي براي تهيه زيادي قطعه يكسان به طور مكرر مورد استفاده قرار گيرد.
تقسيم بندي روشهاي ريخته‌گري در قالبهاي دائمي :
- روش ريخته‌گري در قالبهاي دائمي براساس نحوه پركدن قالب به صورت زير تقسيم مي‌شوند:
- روش ريخته‌گري در قالب ريژه كه براساس نيروي وزن مذاب ، محفظه قالب را پر مي‌كند.
- روش ريخته‌گري تحت فشار كه در آن قالب براساس نيروي فشاري وارد بر مذاب پر مي‌شود.
- روش ريخته‌گري گريز از مركز كه در آن مذاب در نتيجه نيروي گريز از مركز قالب را پر مي‌كند.
ريخته‌گري در قالبهاي ريژه (روش ثقلي ):
ريخته‌گري در قالبهاي ريژه روشی است كه در آن قالبي دو يا چند تكه به منظور توليد قطعه اي مكرراً مورد استفاده قرار مي‌گيرد و مذاب براساس وزن (نيروي ثقل ) قالب را پر مي‌نمايد.
در اين روش به طور كلي فشار حاصل از اختلاف ارتفاع دهانه بارريزي و محفظه قالب عامل عمده و موثر پرشدن قالب است و به همين دليل اين روش را ريخته‌گري وزني نيز مي‌نامند. در حقيقت اين روش مانند ريخته‌گري در كليه قالبهاي ماسه‌اي و موقت مي‌باشد ولي به دليل استفاده از فشار خارجي در ساير روشهاي قالبهاي دائمي بر كلمه وزني به معناي استفاده از فشار مذاب و نه اعمال فشار خارجي تاكيد شده است قالب معمولاً از دو تكه ساخته مي‌شود كه به وسيله گيره ، پيچ و امكانات ديگر به هم متصل مي‌گردند.