بخشی از متن اصلی :

بشر از هفت هزار سال قبل، از وجود يك ماده مخدر قوي در خشخاش آگاه بوده و در لوحه هاي گلي متعلق به پنج هزار سال قبل از ميلاد كه از سومريان باقيمانده از ترياك نام برده شده است.

در حدود چهار هزار سال قبل از ميلاد، كشيدن ترياك در چين رايج بوده است. 1500 سال قبل از ميلاد، تخم خشخاش از مصر به يونان برده شد. يوناني ها ترياك را «اپيوم» ناميدند. پزشكان تركيباتي از ترياك را برا ي بيماريهاي مختلف جسمي و رواني تجويز مي كردند.

جالينوس دانشمند رومي، تركيبي از ترياك را« نوشدارو» ناميد و براي مداواي بيماريهاي مختلف از قبيل صرع، يرقان، سنگ كليه، بي خوابي، سرفه، تب و جذام از آن استفاده مي كرد.

در اغلب متون مريوط به اعتياد، توجهات تاريخي بيشتر محققان به مواد مخدر به ويژه ترياك متمركز بوده است. اين تمركز در حقيقت بيشتر ناشي از مسير تاريخي رشد و گسترش انواع مواد در اغلب كشورهاي غربي است، لذا چندان هم دور از واقعيت نيست كه تاريخچه اعتياد در ايران با مفهوم يا اصطلاح ترياك در هم تنيده شده باشد. در مورد چگونگي ورود ترياك به ايران نظرات متفاوتي مطح شده است گروهي از مورخين ورود ترياك را به ايران يادگار يورش اعراب دانسته و گفته اند : افيون يا كوكنار كه از دوران قديم به خشخاش معروف بوده و هم اكنون آن را ترياك مي نامند با حمله اعراب از مصر و عربستان به ايران آمده است و از همان دوران خوردن آن به عنوان يك عامل تسكين دهنده درده ها و ماده نيروبخش جسم و علاج بيخوابي رواج داشته است(آقابخشي، 1378).

در ايران باستان، در كتاب اوستا از گياه كانابيز(شاهدانه) به عنوان يك ماده بي حس كننده نام برده شده است لكن ايرانيان دوران قديم به مواد مخدر معتاد نبوده اند.

انگليسي ها بري گسترش سلطه طلبي خود نقش مهمي در ترويج استعمال ترياك در كشورهاي مختلف داشته اند.

در قرن 17 كشتي هاي تجاري انگليس اين متاع مضر را از خاور دور به ايران آورده و به درباريان هديه كردند و اكثر آنان را معتاد ساختند به تدريج به علت ازدياد معتادين و كمبود ترياك، كشت خشخاش در ايران در حوالي يزد آغاز شد و سپس كشت آن در قسمت مركزي و جنوبي كشور به حدي توسعه يافت كه در كشت غلات كمبود ايجاد شد. روشتائيان و كشاورزان بي خبر از عواقب وخيم آفت مذكور، به ترياك معتاد شدند. ترياك به عنوان داروي مسكن حتي به اطفال و نوزادان نيز تجويز مي گرديد(دانش، 1379).

در سال 929 هجري قمري، شاه طهماسب اول(از سلسله صفويه) به مبارزه با اعتياد اقدام و مقدار زيادي از ترياكهاي موجود در بار سلطنتي را از بين برد و بعد از او شاه عباش هم مبارزه با اعتياد ترياك را ادامه داد و مردم را از مضرات آن آگاه كرد و براي معتاديني كه ترك اعتياد نمي كردند كيفر تعيين و متخلفين را مجازات مي نمود ولي مبارزه مذكور در پيشگيري از اعتياد چندان ثمربخش نبود.

معتادين در قسمت اعظم ايران به خصوص در كرمان و خراسان و شهرها و روستاها وضع رقت باري داشتند.

در زمان سلطنت قاجاريه كشيدن ترياك جزو تجملات دربار محسوب مي شد و خريد و فروش ترياك در انحصار دولت و يكي از منابع درآمد كشور بود ايادي انگليس نيز مردم را به كشيدن ترياك تشويق مي كردند.

كابينه سيد ضياء الدين طباطبايي چند ماه بيشتر طول نكشيد با اينكه روز به روز بر تعداد معتادين به ترياك افزايش مي يافت ولي مبارزه با اعتياد به بوته فراموشي شپرده شد. خريد و فروش ترياك طبق قانون انحصاري دولتي ترياك مصوب 1307 به شرح زير تعيين گشت:

در جنگ جهاني دوم در 20 شهريور 1320 قواي بيگانگان(آمريكا، شوروي و انگليس) ايران را اشغال و سربازان انگليسي كه اكثرا از اتباع كشورهاي مستعمره انگليس در آسياه بودند انواع مختلف مواد مخدر را به ايران آورده و  جوانان را معتاد كردند و بر مشكلاتي كه ناشي از اعتياد ترياك بود افزوداند. (دانش، 1379).

در سال 1334 تعداد مصرف كنندگان مواد افيوني در ايران در حدود 5/1 ميليون نفر و مصرف روزانه ترياك دو تن و تعداد شيره كش خانه ها در تهران 4500 محل بوده است.

در سال 1337 هروئين به وسيله سوداگران بين المللي به ايران وارد و استعمال آن ابتداء در تهران و سپس در ساير نقاط كشور متداول گرديد. هروئين كه بي بو، كم حجم و استعمال آن ساده و به آساني قابل حمل و اثرش خيلي قوي تر از ترياك بود در بين جوانان كشور رواج يافت و بعضي از معتادين به ترياك نيز رفته رفته به استعمال هروئين روي آوردند.

به علت ازدياد تقاضا و قاچاق مواد مخدر از تركيه، افغانستان، پاكستان و ساير كشورها به ايران، ايادي امريكا به بهانه جلوگيري از خروج ارز و طلا، قانون اجازه كشت محدود خشخاش و صدور ترياك در 13 اسفند 1347 به تصويب رساندند. در ماده 2 اين قانون چنين مقرر گرديد: كليه معاملات(اعم از خارجي و داخلي و نگاهداري و تباري و حمل و نقل مواد افيوني(ترياك – شيره و ساير مشتقات آن)در انحصار دولت خواهد بود) و طبق ماده 4 همين قانون: «براي معتادين به ترياك و مشتقات آن كه سن آنها بيش از 60 سال متجاوز باشد و يا به علت كهولت و بيمار ترك اعتياد آنان تا مدتي مقدور شناخته نشود كارت سهميه براي تهيه مواد مخدر از مراكز فروش صادر خواهد شد».

 كشاورزان به سرعت شروع به كشت خشخاش در مناطق وسيع نمودند قاچاقچيان نيز با تاسيس لابراتورهاي متعدد، ساختن هروئين را آغاز نمودند. كشيدن ترياك در محافل اشرافي با تشريفات مجلل تر از سابق رايج، اطفال معصوم و جوانان غافل به پرتگاه ذلت و مرگ تدريجي كشانده شدند(دانش، 1379).

این فایل به همراه چکیده ، فهرست مطالب ، متن اصلی و منابع تحقیق با فرمت word ( قابل ویرایش ) در اختیار شما قرار

می‌گیرد.

تعداد صفحات : 93