این پایان نامه در قالب فرمت word قابل ویرایش ، آماده پرینت و ارائه به عنوان پروژه پایانی میباشد.

مقدمه: حرفه ای گری به عنوان هسته مرکزی حرفه دندانپزشکی توجه ویژه‏ای را در سراسر دنیا به خود جلب کرده است. با این حال تا کنون هیچ مطالعه ای در ایران در جهت ارزیابی وضعیت کنونی حرفه‏ای‏گری در دندانپزشکی و تلاش برای ارتقای آن انجام نگردیده است.  هدف از این مطالعه بررسی درک دانشجویان سالهای مختلف دندانپزشکی از مفهوم حرفه‏ای‏گری است.

روش: سیصد دانشجوی دندانپزشکی از دانشگاه علوم پزشکی مشهد در این مطالعه شرکت کردند. ابزار ADEA جهت رسیدن به اهداف این مطالعه اصلاح گردید. روایی صوری و روایی محتوای این پرسشنامه بررسی گردید، همچنین پایایی آن با شاخص آلفای کرونباخ 83/0مورد تایید قرار گرفت. سپس پرسشنامه ها توسط دانشجویان تکمیل گشته و اطلاعات جمع آوری شده به وسیله نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج: نتایج نشان داد تفاوت معنی داری بین حرفه ای‏گری دانشجویان سال اول با سال ششم(P= 0/002, F= 3/27) و سال سوم (P= 0/001, F= 4/53) وجود دارد. همچنین بین اجزای حرفه‏ای‏گری (صلاحیت، عدالت، صداقت، مسئولیت پذیری، احترام و تمایل به خدمت) در سال‏های مختلف تفاوت معنی داری وجود دارد(P<0/05). دانشجویان سال پنجم و ششم بیشترین نمره را در مهارت کسب کردند در حالی که دانشجویان سالهای اول، دوم، سوم و چهارم بیشترین نمره را در زمینه احترام کسب نمودند. کمترین نمره در کل دانشجویان مربوط به عدالت بود. همچنین نتایج ارتباطی بین مشخصات فردی دانشجویان از جمله جنسیت و بومی بودن با نمره کل حرفه‏ای‏گری نشان نداد(P>0/05).   

بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده که میزان نمره حرفه‏ای‏گری دانشجویان سال اول به صورت معنی داری بیشتر از سال سوم وششم است به نظر میرسد استراتژی های آموزشی جهت تقویت حرفه‏ای‏گری نیازمند برنامه ریزی دقیق‏تری می‏باشد.

(1-1) پیشگفتار

در زبان فارسی واژه "حرفه" معادل پیشه و کسب و کار است. با این همه بعضی از پیشه ها ویژگی هایی دارند که آنها را از سایر حرفه ها متمایز می سازد. در زبان لاتین به این گروه از مشاغل "پروفشن[1]" میگویند. پزشکی، دندانپزشکی، وکالت و روحانیت از مهمترین پروفشن ها محسوب

میشود. "پروفشنالیسم[2]" یا "حرفه‏ای‏گری" یک مفهوم چند بعدی و ارزشی است که دلالت بر پايبندي به تعهد خود در قبال جامعه از طريق رهبري قوي، قضاوت اخلاقي درست، و عملكرد اخلاقي در طبابت دارد(1).

اقدامات یک دندانپزشک به عنوان یک فرد حرفه ای منحصر به دانش و مهارت های وی در درمان بیماری ها، تسکین درد و پیشگیری از بیماری نیست. بلكه براي هر كدام از اين فعاليتها دندانپزشك بايد از ويژگيهايي در راستاي حرفه خود برخوردار باشد كه مجموع اين ويژگيها تشكيل دهنده حرفه اي گري در يك دندانپزشك است(2).

حرفه اي گري يا پروفشناليسم در دندانپزشكي به منظور جلب اعتماد جامعه به حرفه ی دندانپزشكي امري ضروري است. در واقع حرفه اي گري گوهر و ماهيت ارتباط بين بيمار ودندانپزشك است. عدم رعایت اصول حرفه گری آنگونه که ویل[3] پيش بيني كرده است منجر به پسرفت دندانپزشکی به سمت نوعی "دادوستد" -آنچنانکه آرايشگرهاي جراح در گذشته بر عهده داشتند- میگردد(3).

شواهد موجود حاكي از آن است كه حرفه اي گري رو به كمرنگ شدن ميرود ودندانپزشكان امروزي با موارد و مشكلات تهديد كننده ارزشها مواجه هستند. افزايش فرهنگ مصرف گرايي و اخیرا توجه افراطی به استتيك[4] صرف در کنار انگیزه ی مالی قوی در برخی از دندانپزشکان شرایط را جهت حفظ حرفه‏ای‏گری پیچیده تر کرده است.

با در نظر گرفتن تهديدهاي موجود بر سر راه حرفه اي گري در دندانپزشكي، و لزوم مقابله با اين تهديدها براي حفظ استانداردهاي حرفه اي گري، دانشگاههاي علوم پزشكي مسئوليت بزرگتري در قبال جامعه به عهده خواهند داشت  تا اطمينان حاصل كنند نسل آينده دندانپزشكان از توان كافي براي مقابله با اين تهديدات برخوردار هستند.