مقدمه

آب، بعنوان یکی از عناصر چهارگانه آفرینش جایگاه ویژه ای در فرهنگ کهن ایران دارد. فرهنگ ایرانی، بعنوان فرایندی از اندیشه اجتماعی و باورهای مذهبی، مقام والایی برای آب قایل است. چراکه هم مایه حیاط است و هم لازمه رشد کاشته ها؛ همچنین، مایه تطهیر جسم و صفای باطن است. آب از زمان های دیرین، در باورهای آیینی ایران، مقدس محسوب می شده است؛ بطوریکه در آیین مهرپرستی، مذهب زرتشت، و دین مبین اسلام به ارزش آن اشاره شده و از تباه کردن آن نهی شده است.

lنقش آب در معماری

lنقش آب در شکل گیری نخستین زیستگاه های انسانی پاسخی است به یک نیاز زیستی . اما وقتی از یک نیاز، خانه سازی و بنای مجموعه های مسکونی بار فرهنگی می گیرد، معماری پدید می آید و آب در زندگی انسان جایگاه هنری پیدا می کند و از خلاقیت هنرمندان و معماران مایه می گیرد. درک مفهوم آب در معماری همان درک معماری آب است. درک قوانین فیزیکی رفتار آب، احساسات ما در مقابل آب و مهمتر از همه نقش و و ارتباط آن با زندگی انسان ها است. و به همراه خاک، آتش و هوا، عناصر چهارگانه تشکیل دهنده جهان هستی به شمار رفته است