مقدمه:

   منظور از اختلالات شخصيت، الگوهايي از رفتار غير انطباقي است. به طوري كه هنگامي ويژگيهاي شخصيت چنان انعطاف ناپذير و غير انطباقي شوند كه كاركرد فرد را به ميزان چشمگيري مختل كنند، در اين صورت به اختلالهاي شخصيت تبدل مي شوند.

اختلالات شخصيت در واقع شيوه هاي نامناسب براي حل مسئله و كنار آمدن با فشار رواني هستند كه اغلب در اوايل نوجواني بروز مي كنند و در سراسر بزرگسالي ادامه مي يابند.

 افراد مبتلا به اختلالات شخصيت معمولا ناراحتي يا اضطرابي احساس نمي كنند، انگيزشي براي تغيير رفتار خود نشان نمي دهند و برخلاف افراد اسكيزوفرنيايي تماس خود را با واقعيت از دست نمي دهند و نابساماني چشمگيري در رفتارشان مشاهده نمي شود.

در III DSM از 12 نوع اختلالات شخصيت ياد شده است كه يكي ازآنها اختلال شخصيت ضد اجتماعي است كه در اين پژوهش مورد بررسي قرار خواهد گرفت.

افرادي كه به اختلال شخصيت ضد اجتماعي مبتلا هستند فاقد حس مسئوليت و درك اخلاقي هستند و توجهي به ديگران ندارند. رفتار آنها كم و بيش زير سلطه نيازهاي خود آنان است و به عبارت ديگر آنها فاقد وجدان هستند.

اختلال شخصيت ضد اجتماعي الگوي رفتاري خاصي است مشخص با شرارت، اعمال ضد اجتماعي، جنايي كه در كودكي و اوايل نوجواني شروع مي شود و منجر به اختلالات شديد در خيلي از زمينه هاي زندگي مثل روابط خانوادگي، تحصيل، شغل، خدمت سربازي و ازدواج مي گردد.

علام اساسي اين اختلال عبارتند از: بي قراري، ميدان توجه كوچك، نزاعهاي مكرر كه اغلب منجر به درگيري با افراد ديگر مي شود، سابقه تحصيلي خراب، فرار از منزل، سابقه شغلي ناموفق، درگيري با پليس، دروغگويي، هرزگي، بي مبالاتي در رفتار جنسي، همجنس خواهي، عدم احساس گناه، فقدان محبت، اضطراب، عدم وجود شرم و حيا و غيره.

شيوع اختلال شخصيت ضد اجتماعي ميان نوجوانان بسيار ديده مي شود. زيرا دوره نوجواني مرحله حساسي از رشد يك انسان است و دوره نوجواني در ميان دوران رشد انسان، يكي از حقايق قطعي و غير قابل سوال مي باشد.