بخشی
از متن اصلی :
عده اي از شاعران پارسي گوي از بازماندگان دوران قبل از حمله
مغول هستند و يا از كساني كه در دوره مغول مي زيستند. دسته ديگر در دوران مغول در دستگاه
امارتهاي كوچك يا خاندانهاي بزرگ زندگي مي كردند و يا در خانقاههاي
متصوفه زير دست مشايخ بزرگ ايران و خارج ايارن بودند.
آخرين دسته كساني هستند كه در بين حكومت
ايلخانان و حمله تيمور در خدمت ملوك الطوائف ايران و نواحي مجاور بودند.
ايران در دوره مغول: در اين دوهر ادبيات
حيرت انگيز و بزرگي از ايرانيان بوجود آمد. جنوب ايران كمتر از ممالك شمالي و مركزي
و غربي دچار خسارت شد.
انهدام مؤسسات ديني:
هر چند به واسطه قتل عام فضلا طلاب و انهدام
مدارس و مساجد و كتابخانه ها دچار اختلال و پريشاني شد وليكن آسيب بعضي كمتر بود. مغولان
بت پرست به فلسفه و حكمت توجهي نداشتند وليكن نسبت به مدايح شعرا بي اعتنا نبودند.
در اين دوره مورخين در جه اول در زبان فارسي به ظهور رسيدند.
شعرا و صوفيه عصر ايلخانان:
در اين دوره دو نفر از شاعران كه درجه بالاتر
از بقيه بودند:
1. جلال
الدين روحي
2.
سعدي شيرازي
بسياري از ادبا و كسانيكه ادبيات ايران
را در هند مطالعه كردند مرتبتي بالا داشتند و مقام آنها را بعد از مولوي و سعدي قرار
مي دهند. امير خسرو دهلوي حسن دهلوي بدر چاچي كه هر سه در هندوستان بودند. در اين ميان چند تن از شعراي ايران كه در ايران
نشود نما يافتند و بعد كرم و سخاوت پادشاهان مغول در دهلي آنها را جلب كرد از ايران
مهاجرت كردند به اميد آنكه بضاعت ادبي آنها در هند خريدار داشته باشد.
مرحوم شيلي نعماني(شعر الحجم) به زبان اردو:
بر شرح احوال شعراي ايران از فردوسي تا
حافظ و چند صفحه از امير خسرو و حسن دهلوي نگاشته است. اما با اينكه ادبيات فارسي كه
در هند به ظهور رسيده به طور كلي آن لطف را كه در كلام ايرانيان اصلي است ناقد مي باشد.
این فایل به
همراه چکیده ، فهرست مطالب ،
متن
اصلی و منابع تحقیق با فرمتword در اختیار شما قرار می‌گیرد
تعداد صفحات : 14