بخشی
از متن اصلی :
قديمي ترين نمونه «شعر» در مملكت ايران،
«گاثه» يعني سرودهاي منظومي است كه در آنها زرتشت، پيامبر ايراني، مناجاتها و درودهاي
خود را در پيشگاه «اهورا- مزدا» يگانه و بزرگترين خدايان و خالق زمين و آسمان عرضه
داشته است.
اين سرودها به قطعه هاي سه لختي (سه شعري،
يا به اصطلاح امروز سه مصراعي) تقسيم شده است، و هر لخت يا شعر، از 16 هجا تشكيل، و
در هجاي نهم توقف و بعد از هجاي چهارم سكوت دارد. و بعضي داراي قطعه هاي چهار لختي
است كه يازده سيلاب دارد و سكوت، بعد از سيلاب چهارمي است.
به همين تقدير بعضي چهارده هجايي و بعضي
دوازده هجايي و برخي از اشعار بلند نوزده هجايي است.
اين اشعار بلند داراي سكوت است، يكي بعد
از سيلاب هفتم، و يكي بعد از سيلاب چهاردهم.
خلاصه در گاثه، قصيده يا غزل طولاني به
طرز اشعار عروضي ديده نمي شود، بلكه نوعي از تركيب بندهاي بدون بند است، و از 19- حداعلي-
و11- حداقل- سيلاب زيادتر و كمتر ندارد.
ما راجع به شعر عروضي و اقسام آن، در جاي
خود باز به اين قسمت اشاره خواهيم كرد.
زبان گاثه، زباني است بسيار قديم و اخيراً
عقايد عموم به اين نكته نزديك مي شود كه زبان گاثه، زبان مردم قديم ايران است كه در
بلخ و بلاد شرقي ايران سكونت داشته اند، و درباره خود زردشت هم ترديد است كه آيا از
مردم سيستان يا بلخ باشد يا آذربايجان. از اين رو تعجب نيست كه زبان اوستا با زبان
سنسكريت و ويدا كتاب مذهبي و ادبي برهمنان، اين قدر به هم نزديك است.
در عصر ساسانيان هم، شعر در ايران به طريقه
گاثه زردشت رايج بوده است.
این فایل به
همراه چکیده ، فهرست مطالب ،
متن
اصلی و منابع تحقیق با فرمتword در اختیار شما قرار می‌گیرد
تعداد صفحات : 8