بخشی
از متن اصلی :
زبان فارسي درهند :
از سال 369 هجري قمري ( 986 ميلادي ) يعني
از زمان ورود ناصرالدين به هند تا سال 1275 هجري قمري ( 1857 ميلادي ) يعني انقراض
سلطنت خاندان مغول كبير ( سلسله بابري هند از اعقاب اميرتيمور گوركان زبان فارسي ،
زبان رسمي و درباري و ديواني ، و زبان شعر و ادب مردم هند ، جزء افتخارات خاندانهاي
بزرگ و خواص مردم بود و هنوز هم در هند وپاكستان خاندانهاي اصيل مسلمان بدانستن زبان
فارسي ، افتخار مي نمايند .
دردوران پادشاهي گوركانيان كه از سال 932 تا
1275 هجري قمري يعني سيصد و چهل و سه سال طول
كشيد ، دربار دهلي يكي از مراكز فرهنگ و علوم
و تمدن ايراني بود و ا عتبار و شكوه زيادي
داشت تا جايي كه دربار صفويه را در اصفهان تحت الشعاع قرار داده بود و اغلب شعراي فارسي
زبان از ايران به هند رفته و پادشاهان اين خاندان را مدح گفته و صله مي گرفتند .
زبان فارسي تا نيمه قرن نوزدهم زبان رسمي بود . خط فارسي نستعليق
نيز دراغلب زبانهاي هندي مورداستفاده قرار
گرفت و بعدها خط رسمي زبان اردو شد . ولي زبانهاي
سندي و پنجابي و بنگالي به خط نسخ درآمدند
.
در لشكر كشيهاي سلطان محمود غزنوي به هند،
جمعي از شاعران و علماي ايراني به هند رفت و هند را به ايرانيان شناساندند. پس از سلطان
محمود نيز با اعقاب او ، شاعراني مانند ابوالفرج
روني و هجويري و ممسعود سعد سلمان به هند رفته
و درلاهور اقامت گزيدندو درعهد ملوك غوري و
پادشاهان شرقي ، شعرا ونويسندگان ديگري مانند
عبدالملك جرياني و محمود عوفي و امير خسرو دهلوي و آذري اسفرايني موجب رواج زبان فا رسي درهند شدند .
این فایل به
همراه چکیده ، فهرست مطالب ،
متن
اصلی و منابع تحقیق با فرمتword در اختیار شما قرار می‌گیرد
تعداد صفحات : 19